James - All The Colours Of You
Virgin Records
Ergens hadden we het gevoel dat u niet meteen zat te wachten op de zestiende studioplaat van de B-categorie Britpopband James. De achtendertigjarige carrière die werd uitgebouwd rond dat wonderhitje Sit Down heeft ook nooit veel voeten in de aarde gehad op het Europese vasteland. Wat niet wegneemt dat ook voor deze plaat weer met hoge budgetten, cijfers en woorden wordt gegooid.
James is frontzanger Tim Booth. Simpel. Zijn profetische teksten, unieke stemtimbre en kronkelende “aaah”- en “oooh”-frasen bepalen voor honderd procent de identiteit van deze band. En waar op de laatste platen deze zang werd ingekapseld met nogal platte teksten en songs met artificieel gewrongen structuren, zet deze nieuwe release terug enkele stappen in de juiste richting. Een mooie elektronische ondergrond, gevoed door producer Jacknife Lee (The Killers, U2), brengt de nodige kleur in de elf zweverige popsongs op dit album.
Sappig en happig. En opvallend zomers na een donkere periode van covid en isolatie. De meeste songs van ‘All The Colours Of You’ werden dan ook al ingeblikt voor heel de pandemie-ellende. De eerste woorden van de psychedelische, downtempo openingstrack ZERO zijn dan ook misschien wat misplaatst: “We’re all going to die / that’s the truth / quit measuring time by money and youth.” Maar kom, laten de vele feelgood-melodieën, tropische blazertjes en oppeppende danceritmen dat maar snel wegvagen. Of een parlando, profetische shoutalongsong als Wherever It Takes Us: een verrassing en hoogtepunt van formaat waarin je zelfs echo’s van een Madchester-acidfeestje kan terugvinden.
Verder mogen we ook al verklappen dat de band zoals vanouds graag grijpt naar vier- a vijfminutensongs die structureel doordacht en doorwerkt zijn met karakterwijzigingen, rustmomenten en extra powerboosters. Zonder de identiteit en rode draad te lossen dan. En dat vakmanschap van een goed songschrijver is wat deze plaat nog het meest overeind houdt. Want ook nu kiest James niet echt voor duidelijke hits of singles. Maar wel voor uit het leven gegrepen feiten. Zoals de ellende van de Californische bosbranden die toenemen door de klimaatwijziging of de Trump-excessen waar Amerika nu gelukkig grotendeels van verlost is (Booth woont al enige tijd in de VS).
En tenslotte nog deze weinig opzienbarende verrassing: naar het einde van 'All The Colours Of You' toe is de scherpte een beetje weg. Het profetische, akoestische Miss America, de vele “ladidadi”s die op de Magic Bus meerijden of de lazy manier waarop deze plaat met XYST in een psychedelische soep wegzinkt (brullende tijger inbegrepen): niet echt nodig. Allicht heeft ook nu de band ons weer verwend met net iets te veel feelgoodvibes. Desalniettemin een album om meer vooraan in het James-rijtje te zetten.