Jakuzi - Hata Payi

City Slang

In alle eerlijkheid? De grootste muzikale uitdaging en vernieuwing voor komende jaren kan sowieso verwacht worden in culturele vermenging en globalisering. Klinkt wat hoogdravend? Luister dan maar eens naar de nieuwe plaat van de Turkse band Jakuzi. Een band die op drie jaar tijd plotseling internationale potten breekt met een heerlijke synthwave sound.

Klinkt vreemd, nietwaar? Een duo uit Istanbul dat plotseling het beste van Editors met volle synths van OMD verzoent. Britse zwartjassenmuziek uit de jaren tachtig vertolkt door muzikanten uit het tropische Zuid-Europa en amper twintig jaar oud. Maar weet je wat? De wat duister galmende, warme stem van Kutay Soyocak die in refreinen soms extra ontdubbeling krijgt en de heerlijk gelaagde melodieën van elektronicatovenaar Taner Yücel klinken onwaarschijnlijk vertrouwd en aantrekkelijk. Diepe synthbassen met hoge toetsencombinaties, de zinderende The Cure-gitaarpartijen in openingstrack Sana Göre Bir Sey Yok (“Niets voor jou”) of de net niet kitscherige, zoete notenriedeltjes in de meer zomerse track op dit elf songs tellende album,... het klopt allemaal. En aangezien Jakuzi voor de tweede plaat dankzij de hulp van Can Kalyoncu ook nog live drums en percussie aan de muziek heeft toegevoegd, is enig enthousiasme toch gerechtvaardigd.

Wat bovendien net dat extra mysterieus trekje geeft - op de vage hoesfoto van een onbekend persoon achter een verjaardagstaart met één kaarsje na - is het feit dat teksten en titels dus ook volledig in het Turks zijn, een taal die qua klank perfect matcht met dit soort holle popwave. En zo heeft Turkije met Jakuzi zijn eigen Wispering Sons. Het maakt bovendien dat de band niet zomaar een trip down memory lane maakt, maar echt wel eigen en nieuw overkomt, ook al ontdek je voortdurend bekende referenties. Die lijken met een titel als Gördüğüm Rüya trouwens misschien wat ver af, maar muzikaal zijn ze dat zeker niet.

Om dan ook niet te wild enthousiast te worden: af en toe laat het tweetal een steek vallen en komen de arpeggio’s van de synthesizer net iets te flauw of voorspelbaar over. Maar als je twee derde van deze plaat lang de neiging krijgt om de volumeknop volledig open te draaien om te genieten van de volledige kracht en glorie van dit synthesizergezelschap, zit het toch ruim goed. Wat dat betreft: zet gerust het instrumentale Hâlâ Berbat met die donker zinderende groove onder de repeat knop.