Jake Bugg - Hearts That Strain

Virgin Records

Het verhaal van Jake Bugg begon in 2012. In tijden waar de groten der muziekindustrie de wereld de ene na de andere matige popsensatie de strot induwden, stond plots Jake Bugg op. Een man van destijds achttien jaar, in een hartstochtelijke relatie met zijn gitaar, die kwam zingen over hoe hij opgroeide in Clifton, Nottingham. De regel “I drink to remember, I smoke to forget” vat het goed samen. Rooskleurig is niet het adjectief dat Buggs jeugd beschrijft. Aan inspiratie voor die prachtige debuutplaat dus geen gebrek.

Menig Britpop-melancholicus sloot het nieuwe wonderkind moeiteloos in de armen. De essentie van de muziek herleefde. Een absoluut meesterwerk kwam er nog niet, maar Jake Buggs tweede plaat ‘Shangri La’ moest nauwelijks onderdoen voor de voorganger. Hoewel zijn liveperformances eruit zagen alsof de man vierentwintig uur op vierentwintig in een hardnekkig ochtendhumeur verkeerde, lachte de toekomst hem toe. Al was dat natuurlijk zonder Noel Gallagher gerekend.

Begin 2015, zei Noel in een interview met Shortlist Magazine dat hij "fucking heartbroken" was toen hij ontdekte dat Jake Bugg co-writers gebruikt. Hoewel Noel Gallagher voortdurend onzin uitkraamt en van commotie opwekken zijn hoofdberoep heeft gemaakt, had hij hier niet helemaal ongelijk. 

Zelfs het prachtige Broken – een persoonlijk, emotioneel meesterwerk over de zelfmoord van een goede vriendin Sophie – zou grotendeels uit de pen van Crispin Hunt (Longpigs) komen. Wat blijft er dan nog over van Buggs geloofwaardigheid?

Als antwoord beslist Bugg zijn derde plaat ‘On My One’ volledig zelf te schrijven en te producen. Over het resultaat praten we liever niet, maar in een slechte bui zouden we durven beweren dat we nog liever die laatste plaat van DJ Khaled opleggen.

Genoeg gezeverd. Jake Bugg is terug met een nieuwe plaat en net omdat het Jake Bugg is, geven we hem nog een kans. Hoewel ‘Hearts That Strain’ nooit meer is dan een goed uitgekiemde achtergrondplaat, zijn we gelukkiger dan ooit. Dit album brengt Jake terug naar zijn (country-)roots, maar meer nog: het is iets waar wij graag naar luisteren. De melodieuze, folky deuntjes glijden zo makkelijk binnen dat we haast vergeten hoe hard we hebben geworsteld met de voorganger.

‘On My One’ was een opeenstapeling van onaangename verrassingen. De grootste verrassing op ‘Hearts That Strain’ is een gastoptreden van Noah Cyrus (en dat is dus werkelijk de zus van!). En als we dan toch kritiek moeten geven: we hebben Buggs trage nummers altijd beter gevonden dan de snellere. Burn Alone, de enige up-tempo song, mochten ze echt wel schrappen.

‘Hearts That Strain’ is een rustige folkplaat geworden zonder bijzonder hoogstaande lyrics of inventieve, muzikale escapades (al komt dat psychedelisch Tame Impala-refreintje van In The Event Of My Demise wel in de buurt). “Looking down on the ones who changed / So insecure, the heart is faint”, zingt Jake Bugg op The Man On Stage. Schiet hem niet af; hij bedoelt het zo goed. 

Jake Bugg speelt op 28 oktober in de Arenbergschouwburg.