Jah Wobble - Dub Volume 1

Dimple Discs

Eerst en vooral: je leest deze titel goed: 'Volume 1'. Dat impliceert dat er nog wel wat opvolgers aan kunnen komen. De weinig gekende independent Dimple Discs presenteert toch wel met enige trots dit album, waarop de legendarische Britse bassist alles heeft geschreven, ingespeeld en gearrangeerd.

“Legendarisch,” vraagt u? Als oorspronkelijke bassist bij Public Image Ltd (onder meer op de befaamde ‘Metal Box’), als vaandeldrager van het moderne wereldmuziekproject Invaders Of The Heart, met unieke projecten met twee Can-krautrocklegenden of later met The Edge van U2, mag je bij Jah Wobble toch wel spreken van een indrukwekkend cv. De rode draad? Progressieve muziek en reggae- of dubinvloeden. En dat dus al zo’n veertig releases lang.

Verwacht op deze ‘Dub Volume 1’ dus niet zomaar droge dubmuziek. Hoewel de artiest zelf graag de referenties van dubmasters Lee ‘Scratch’ Perry en King Tubby aanhaalt, horen we toch wat tegendraads hoppende drumritmen (of net opvallend rechtdoor duwende vierkwart rockdrumpatronen), digitale blazers en extra uitvergrote echoscapes. Om maar te zeggen dat de fan deze plaat eerder in de categorie van moderne digidub mag plaatsen in plaats van de traditionele analoge referenties, waar Jah Wobble naar verwijst.

Is dat een verwijt? In geen geval. Want hoewel Wobble in zijn afgelopen projecten écht wel eens tegendraads durfde schuren, kan je niet anders dan vaststellen dat de acht instrumentale tracks op deze eerste 'Dub'-release vooral ook melodieus sterk zijn ingekleurd. Je kan altijd wel een beetje mee jengelen en jangelen. Van een traditioneel, met klezmer gepeperd idee als Tragic Slavic Dub, tot een wazige Losing All Sense Of Balance Dub, waarin je tussen neerdalende fonkelgeluidjes en een zware saxsolo zelfs een heuse popmelodie lijkt te kunnen ontwaren.

Het is trouwens ook erg opvallend hoe Jah Wobble in goede Bill Laswell-traditie zijn eigen instrument ofte de baslijnen – vrij essentieel in dubmuziek – grotendeels laat wegfilteren. Toch ergens weer de kracht van “less is more”.

Het enige probleem: we moeten onze oren soms wat dichtknijpen bij een té groot toetsenkarakter. Je moet het ons echt vergeven, maar dubmuziek zonder echte blazerssectie is toch een beetje gehandicapt. En dan mag producer Anthony Chapman (Collapsed Lung) nog zo hard zijn best doen om de verschillende instrumenten mooi uit te pannen met droge en strakke drums, breed waaiende instrumentpartijen of heerlijke galmeffecten, jaaaaah…

Laten we het schip dus even in het midden houden op dit eerste volume. Deze plaat zet de brede visie van Jah Wobble op dubmuziek nog maar eens lekker in de verf. Verder kiest de bassist ook voor een breed toegankelijk verhaal. Horen we hem immers niet via een digitale vocoder een zeldzame keer toezingen “My love will last forever for you”? Aan de andere kant kunnen we niet één keer écht en oprecht een “whaaauw”-moment vinden op dit uurtje Wobble-muziek. Terwijl dubmuziek net zo’n intrinsieke kracht kan bevatten. En mogen we hierbij ook even enkele vraagtekens zetten bij de wat goedkoop ingekleurde hoes?