Jade Jackson - Gilded

Anti Records

De nog maar negentienjarige Jade Jackson heeft met 'Gilded' een fijn rootsalbum gemaakt met invloeden van country, folk en singer-songwriter. Haar jonge leeftijd staat haar grote ambities duidelijk niet in de weg. 

In haar jeugd geraakt ze in het restaurantje in Californië, dat haar ouders uitbaten, geïntrigeerd door een akoestische gitaar. Als het wat rustiger is in het restaurant, begint ze erop te tokkelen en zo schrijft ze haar eerste songs. In haar thuisbasis is er geen afleiding van tv of internet en dus gaat vrijwel alle tijd naar die gitaar.

Ze ontdekt de platenkast van ma en pa met daarin een handvol Amerikaanse klassiekers als Johnny Cash en Hank Williams, maar ook eigentijdse muziek zoals The Cure, The Smiths en punk. Het bijwonen van een concert van Social Distortion doet de rest. Dat wil ze ook! Tegen dan heeft ze al een aardige stapel eigen materiaal. Via familiale connecties komt ze in aanraking met Mike Ness, die besluit haar album te produceren.

Al van bij het eerste, open, weidse gitaarakkoord in binnenkomer Aden merk je hoe Jade Jackson zich thuisvoelt in het klassieke geluid van de Amerikaanse poprock dat ze ondersteunt met fiddle en akoestisch gitaarwerk. "I grew up my father's daughter", legt ze uit in het nostalgische, op collegeradio afgestemde nummer.

Dat akoestische gitaarwerk blijft prominent aanwezig in de sobere, kale terugblik op thuishaven Californië Back When, dat gaandeweg mee ingekleurd wordt door een elektrische gitaar. Die legt knappe accenten, terwijl Jackson zich van kenmerkende beelden (post office, old town jail) bedient.

Meer van hetzelfde is terug te vinden in het sombere Bridges, een akoestisch nummertje dat eerst nog de kwetsbaarheid van de jonge songschrijfster in de verf zet maar in het verloop toch assertiever uit de hoek komt. Tijdens het met pedalsteel (Greg Leisz) en orgelwerk versierde Finish Line zingt ze dan: "My skin's a lot thicker than you'd think it'd be".

In Troubled End zit er een zekere, pittige country- & westerndrive. Het tempo gaat even omhoog en de elektrische gitaren mogen van stal; althans tot halfweg, want dan wordt een klein shotje Hank Williams geïnjecteerd. Good Time Gone en Motorcycle zijn rockers in het verlengde van Drive By Truckers, Ryan Adams en Jason Isbell, maar echt onze ziel raken doen die nummers niet.

De obligate tearjerker van dienst heet Salt To Sugar. En dan zijn er nog enkele, door country beïnvloede songs als No Guarantees. En met titeltrack Gilded en de korte countryrocker Better Off besluit ze al bij al een aardig album dat zich vlot tussen Lucinda Williams en Emmylou Harris nestelt.