Jack White - Lazaretto

Third Man Records

Wie nog steeds hoopt op een reünie van The White Stripes is eraan voor de moeite. In een recent interview met Rolling Stone zegt Jack White dat hij “almost never” met zijn ex-kompaan Meg praat. Het probleem was dat ze in de studio of na een zeer geslaagd optreden nooit enig teken van enthousiasme toonde. “She’s one of those people who won’t high-five me when I get the touchdown”, zei Jack daarover. En dus ging hij verder. Met The Raconteurs, The Dead Weather, zijn eigen platenlabel Third Man Records en ook met een solocarrière die twee jaar geleden ‘Blunderbuss’ en nu ‘Lazaretto’ voortgebracht heeft.

Jack White is één van die songschrijvers die gewoon niet lijken te weten hoe ze een ondermaats nummer moeten schrijven – zie ook: Alex Turner – en dus is ook ‘Lazaretto’ alweer een lust voor het oor. Opvallend is dat de gitaar op deze tweede soloplaat weer meer naar de voorgrond wordt gehaald – of toch zeker in de eerste helft - terwijl het er op ‘Blunderbuss’ toch vooral op wachten was. Tweede vaststelling is dat Jack White het nog steeds niet verleerd is om risico’s te nemen. Zo was het allereerste nummer dat van ‘Lazaretto’ werd vrijgegeven het geheel instrumentale High Ball Stepper, nu al de perfecte opener voor de liveshows.

Opener Three Woman kondigt zich aan als de Cut Like A Buffalo van deze plaat, maar slaat al snel andere wegen in. Het is een soort van tegendraadse meezinger waarin White het over “three women: red, blonde and brunette” heeft en White zichzelf humorvol op de borst slaat door de regel “These women must be getting something because they come and see me every night.” De titeltrack is ook een topper, eentje waarin de gitaar halverwege aan de kant wordt gelegd om het pad te ruimen voor een heuse vioolsolo.

Onze voorlopige favoriet is Would You Fight For My Love? is misschien wel de meest persoonlijke White-song ooit en bevat het tekstuele pareltje “I’m afraid of being hurt/but not afraid of any physical pain/ Just as I’m always scared of water/but not afraid of being out in the rain."

Aan de andere kant bevat ‘Lazaretto’ nummers die bedrieglijk eenvoudig klinken zoals Temporary Ground - waarin White de hulp krijgt van een tweede stem die verdacht hard op die van Emmylou Harris lijkt maar eigenlijk Lillie May Rische heet – of de afsluiter Want And Able waar wij spontaan mentale beelden van krijgen van mensen die met een halveliterpint met een stevige schuimkraag in de hand in één of andere bruine kroeg staan te wiegen  met de armen vriendschappelijk om elkanders schouders geslagen.

En dan is er nog alles daartussen: Just One Drink heeft een hoog Rolling Stones-gehalte met toevoeging van viool , in That Black Cat Liquorice (beste titel in tijden) klinkt de viool weer als een White-gitaar en in de slepende ballad Entitlement mogen de pedal steel en de banjo worden bovengehaald voor een triest kampvuurmoment.

En het vakmanschap druipt van de songs af. Er is niets ondermaats op ‘Lazaretto’ terug te vinden, maar de tweede meer countrygerichte helft van ‘Lazaretto’ heeft wel net dat ietsje meer tijd nodig dan de meer bluesgerichte eerste helft. Pas na verschillende luisterbeurten kan je in de wirwar van stijlen (rock, blues en country, kampvuursongs en stevige rockers) één concept en één album ontdekken. Jack White doet eigenlijk precies hetzelfde voor de retromuziek dan wat de maïzena doet voor uw sauzen.

We hadden hier nog twee paragrafen aan kunnen toevoegen over de eigenaardigheidjes aan de vinyl waarop ‘Lazaretto’ uitkomt, maar dat moet u zelf maar uit zien te vogelen. Veel plezier ermee!