Iron & Wine - Light Verse
Sub Pop Records
Geen enkele plaat van Iron & Wine stelt echt teleur. Ze zijn onmiddellijk herkenbaar en steeds weer kan je ervan genieten. Alleen... misschien werd het tijd om toch eens iets meer verandering in de stijl te brengen.
En dan is er plots – oké, al enkele maanden intussen, maar toch - 'Light Verse', de plaat waarop Sam Beam wijds gaat. Want zelden was een Iron & Wine-plaat zo divers als deze. Dat heeft naar eigen zeggen te maken met – jawel, alweer – de pandemie, die alle zin om muziek te schrijven en te maken uit hem zoog. Pas daarna kwam onze favoriete baardmens weer geleidelijk aan op gang door muziek op te nemen (voor anderen) en door zelf ook weer te gaan spelen. En dan is dit het resultaat. Ook nog even vermelden dat 'Light Verse' naar verluidt staat voor een speelse vorm van poëzie, waarin vaak woordspelingen en nonsens worden gebruikt, al is dat hier ook maar een voetnoot.
Maar genoeg gepalaverd over de aanloop naar de plaat, hoe zit het met de muziek? Wel, zoals eerder al aangegeven zit er een behoorlijke verscheidenheid in de plaat. Dat hij de plaat heeft opgenomen in het vermaarde Laurel Canyon in Los Angeles, heeft te maken met engineer en mixer Dave Way, wiens studio daar gelegen is. Tegelijkertijd was het de ideale gelegenheid om te werken met een aantal lokale muzikanten, die al even op zijn verlanglijstje stonden. En het resultaat is navenant.
Opener You Never Know doet wat een opener moet doen: de aandacht vastgrijpen en op zijn minst voor even niet loslaten. Dat doet hij met een nummer waarin de drums achterwege blijven om het aldus nog meer kracht bij te zetten. Er staan trouwens wel meer nummers op de plaat, waarbij de percussie werd weggelaten en dat zijn bijna allemaal hoogtepunten. Dan denken we bijvoorbeeld aan het enigszins bij Nick Drake aanleunende Bag Of Cats.
Maar we gaven al aan dat er een heel gamma aan stijlen wordt ingezet. Denk maar aan Sweet Talk, dat aanvankelijk iets wegheeft van een kinderliedje, maar zo mooi gebracht wordt. Het huppelt door je gehoorkanaal om dan te blijven hangen in de grijze massa, die iets verderop zit. Of Anyone's Game, waarmee ons punt meteen na de opener wordt gemaakt.
Wat ons aanvankelijk zo aansprak in het recente werk van Iron & Wine was de single, die Beam met Fiona Apple inzong. All In Good Time is gedrenkt in schitterende strijkersarrangementen van de hand van Paul Cartwright (die zelf ook meespeelde), en de stem van Apple vlijt zich tegen die van Beam aan om zo een prachtige song op te leveren. Mogen wij u trouwens meteen ook wijzen op de al even mooie stem- en strijkersarrangementen, die je in Tears That Don't Matter terughoort. Het doet ons even denken aan Sufjan Stevens, maar blijft desondanks helemaal Iron & Wine.
Dat alles maakt van 'Light Verse' één van de beste platen uit het oeuvre van deze band en misschien meteen ook wel één van de beste platen, die wij dit jaar al hoorden.