Iron Maiden - A Matter Of Life and Death
EMI
Wie nog nooit van Iron Maiden gehoord heeft mag zichzelf officieel tot cultuurbarbaar laten uitroepen. Hun grootsheid en invloed kan maar door weinig bands geëvenaard worden. Ondertussen liggen er al veertien studioalbums in de rekken, waarvan dit exemplaar de rij voorlopig sluit. Het is toch alweer drie jaar geleden sinds hun voorganger, dus de heren hebben tijd te over gehad. Nieuwsgierig?
Wat ons opvalt is de aanwezigheid van een centraal thema. Dat zit eigenlijk al verweven in de titel: Oorlog. Terzake laat ook het artwork weinig aan de verbeelding over. En uiteraard bulken de meeste lyrics dan ook van de anti-oorlogscliché's als “what’s the purpose?”. Blijkbaar is het als band tegenwoordig ongelooflijk hip om over dat thema te schrijven, maar persoonlijk hadden we van klassebakken als Iron Maiden wat meer creativiteit verwacht. Zoals het een goede band betaamt zijn ze zelf weliswaar opnieuw hyperenthousiast over hun jongste productie.
De eerste twee nummers gaven ons echter weinig reden tot enthousiasme. Bruce maalt zijn teelballen wel weer enkele keren fijn, zodat hij met erg krachtige stem zijn hoge tonen van weleer netjes ejaculeert. Maar die eerste nummers voegen simpelweg niets meer toe aan wat we van Maiden gewoon zijn. Sommige refreinen zijn ronduit belachelijk en hebben enkel als doel om een publiek uit volle borst te laten meezingen. Zelden beleefde iemand dan ook een groter “oef” –moment als wij tijdens de briljante openingsmelodie van Brighter Than a Thousend Suns. Met dit nummer spuwt Maiden nog eens puur goud langs de versterkers naar buiten. Zoals elke song bestaat ook dat exemplaar uit drie verschillende lagen: de woeste riffmomenten die probleemloos een telefoonboek aan stukken scheuren, de wat gemoedelijkere uitblaasmomenten herkenbaar aan het hoge meezinggehalte en de hoofdbrok doorheen heel het album: de flitsende gitaarduels. In het geval van Brighter Than a Thousend Suns grijpt die combinatie je effectief naar de keel en toont de band dat ze nog steeds geniaal uit de hoek kunnen komen.
The Pilgrim lijkt dan een vervolg te breien aan dat succesverhaal totdat een teleurstellend refrein roet in het eten komt strooien. Veel nummers die in hun geheel aanslaan volgen er nadien niet meer. De drie gitaren die elk een octaaf lager eenzelfde melodie spelen is iets waar Maiden een patent op heeft, en dit kan ook gezegd worden over de technische begaafdheid van de snarenplukkers tijdens hun verbluffende solomomenten. De ellenlange nummers (een gemiddelde speeltijd van bijna zeven minuten) moeten het dus louter hebben van momentopnames. Single The Reincarnation of Benjamin Bleech is nog eens een schijf die in zijn geheel áf is, maar daar houdt het mee op.
Het siert Iron Maiden wel dat ze naar aloude gewoonte de nummers live (alle instrumenten tegelijk) opgenomen hebben zonder dat daar studiotrucs aan te pas kwamen. Na al die jaren speelt de band als een hecht blok samen en dat merk je aan de lengte en de complexiteit van de songstructuren. Toch zaten we met een wrang gevoel na het beluisteren. Wellicht hebben ze met 'A Matter of Life And Death' gewoon een té technisch album gemaakt, dat zich daarom zeer stroef laat verteren.