Ioana Iorgu - Mean Time
Eigen beheer
Iets meer dan een jaar geleden presenteerde deze jonge Nederlandse het album ‘Thick Skin’ op de dag dat haar thesis klaar moest zijn. Ondertussen haalde ze een master in de klinische psychologie binnen en toch vond ze ook nog de tijd voor een tweede plaat.
Die werd de voorbije maanden voorafgegaan door stevige singles als The Wife, Painkillers, Anxiety en Snake. Stuk voor stuk intense lappen postpunk met teksten die je ongemakkelijk op je stoel doen schuiven, een gitaarsound als een yeti op speed en stevig drumwerk (net zoals de rest bijna allemaal ingespeeld door de zangeres zelf). Elke song telkens weer een blizzard van angst, pijn en wurgende beklemming.
Groot is dan ook de verwarring, wanneer deze plaat start met Worried, een bijna misselijk makend gedicht vol onderhuidse spanning, geïnspireerd door Sylvia Plath, door Ioana Iorgu ingesproken over onheilspellend smeulende gitaargrommen dat naadloos overgaat in de echte opener Worries, waarin de gitaar pas echt losbarst in een dreigende, repetitieve riff. “And with your hand over mine / you press to squeeze your heart dry / Until, my fingertips turn white”. Waar zijn we hier in godsnaam getuige van?
Hoe dan ook, in het verleden hadden we als kritiek dat Iorgu veel goede ideeën had, maar dat de songs iets te kort waren. Daar heeft ze dit keer rekening mee gehouden. Ze durft die songs nu iets beter uit te werken, iets te rekken zonder dat ze evenwel aan spanning verliezen. Het zijn geen korte pijnstoten meer, maar langgerekte kwellingen en dat bedoelen we in de meest positieve zin.
Met nummers als Automatic Dreams en Baby Blue Memories bewijst ze bovendien dat ze niet altijd hoeft te drammen. In songs als deze krijgen synths meer ruimte en kiest ze voor een drumcomputer, hetgeen bijdraagt aan de ijzingwekkende sfeer die ze telkens weer weet op te wekken.
Dat doet ze niet alleen met de muziek, maar zeker ook met de teksten. Die zijn niet verhalend, maar je kan de woorden bijna proeven, voelen en zien door de adjectieven die ze gebruikt en de dieren die erin rondlopen, gaande van slangen en slakken tot kraaien met koude bekken en spinnen. Zelf lijkt ze ook aan synesthesie te lijden. Ze ziet en voelt de stilte in Baby Blue Memories, eet bloemen in Honey en ruikt de onschuld in Knots.
Voornoemde nummers maken dat de meer gitaargerichte tracks nog beter uit de verf komen dan op de vorige plaat. Eén daarvan is overigens I’m Happy, een nummer uit 2021 dat ontbrak op de vorig plaat, maar nu terecht een herkansing krijgt. Het blijft één van de sterkere nummers en dat het hier een plekje kreeg, maakt ons heel gelukkig. En dat geldt eigenlijk voor heel deze plaat, hoe tegenstrijdig dat ook mag zijn, gelet op het aantal demonen dat er op getemd moest worden.