Interpol - The Other Side Of Make-Believe
Matador
Het is twintig jaar geleden dat de debuutplaat uitkwam, maar Paul Banks en co blijven gaan.
Rond de eeuwwisseling was Interpol één van die Amerikaanse bands die de postpunkrevival aanwakkerde die wereldwijd de kop opstak. Ondertussen is de band al aan een zevende album toe en is de urgentie van nummers als Evil en Obstacle 1 vervaagd, maar met de vorige, ‘Marauder’, grepen ze hun laatste kans om nog relevant te blijven en scoorden ze ook commercieel. De show in de AB in juni eerder dit jaar was dan ook meteen uitverkocht.
En ’The Other Side Of Disbelieve’ start sterk met Toni, de eerste single die de plaat mocht aankondigen in april van dit jaar. Banks gelooft er zelf ook in. ”Still in shape, my methods refined”, klinkt het vol zelfvertrouwen, maar ook: “Who are you to doubt us?”, dat als een mantra de single afsluit, terwijl de gitaren nog eens ouderwets duelleren. Wat ook meteen opvalt, is dat Banks’ stem anders klinkt: minder diep, minder luid, breekbaarder zelfs. Misschien een gevolg van het feit dat het schrijfproces voor de plaat startte in isolement, vooraleer de leden elkaar konden treffen in een gehuurd pand in de Catskillbergen om het materiaal uit te werken.
Tijdens die sessies en later in Londen werd beslist om de zang zo te laten. De band voelde geen nood om de negativiteit, ontstaan door Covid, nog aan te wakkeren. Ze besloten net het tegenovergestelde te doen en op zoek te gaan naar tedere, warm resonerende emoties. Een serieuze gok voor een band die altijd grossierde in een larger than life-geluid.
Met de titel van de plaat lijkt het trio ook een tegengewicht te bieden voor alle fake news dat tegenwoordig bon ton is. In plaats van mee te gaan in de polarisatie zetten ze in op het onderlinge, diep gewortelde vertrouwen en dat leverde vooral intimistische nummers op zoals singles Something Changed met die gevoelige pianotoetsen en Fables met dat tedere refrein nog eens overduidelijk aantoonden.
“It's time we made something stable / We're in the sights of perfect danger” , klinkt het in laatstgenoemde. Met andere woorden: we moeten samen de dreigende gevaren van deze tijd aanpakken. Wat die dan zijn, laat Banks wijselijk in het midden. Een politieke band is Interpol nooit geweest en daar willen ze ver vandaan blijven blijkbaar. We willen "good vibrations", hoor je in Greenwich.
Na het succes van ‘Marauder’ hadden we meer van hetzelfde verwacht, maar de band verrast dus en dat is toe te juichen hoewel de nummers op deze plaat allemaal een beetje in dezelfde sfeer liggen en het gevaar van verveling op de loer ligt. Je moet er de tijd voor nemen en je verwonderen over het heldere geluid waarin het gitaarspel meer ruimte krijgt en de details in de drumpatronen naar boven komen. Die vallen het meest op in Fables en Into The Night.
Ook in Renegade Hearts gaat Sam Fogarino helemaal zijn eigen gang. Deze song is zowat de enige die ontsnapt aan het bedachtzame karakter van de rest van de plaat. Hierin klinkt de band zelfs ongegeneerd hoopgevend en de gitaarriff van Kessler trekt meteen de aandacht. Wat meer van deze momenten had gemogen om zieltjes te winnen. Nu zullen vooral de fans de moeite nemen om de evolutie te ontdekken.