Interpol - Marauder

Matador Records

Het is al even geleden dat Interpol echt wist te overtuigen met nieuwe muziek. ‘Interpol’ (2010), de zogenaamde terugkeer naar hun debuut, was een grote flop en ook ‘El Pintor’ (2014) sloeg de bal helemaal mis. Het is dan ook met een bang hart dat we hun zesde studioalbum ‘Marauder’ opzetten, maar Interpol blijkt zich dan toch te herpakken. Maar voor hoelang?

 

Jarenlang heeft Interpol geteerd op het succes van hun debuutplaat ‘Turn On The Bright Lights’. Maar die dateert al uit 2002, en dan mag er nog wel eens iets degelijks op de markt worden gebracht. ‘Marauder’ was Interpols laatste kans om leven in het project te pompen, anders konden ze de groep beter opdoeken. Want meer dan zestien jaar lang je debuutplaat brengen op liveshows, is niet echt een optie. Maar gelukkig weet ‘Marauder’ ons wel degelijk te overtuigen.

Eerlijk? ’t Is misschien wel een van de meest conceptuele albums die de New Yorkers ooit hebben uitgebracht. Banks laat zijn innerlijke deugniet helemaal los en wordt op momenten zelfs heel persoonlijk. Ook instrumentaal wagen ze zich hier en daar aan een onorthodoxe wijze van spelen. Maar net dat conceptuele is wat lijkt te overtuigen (hoe fenomenaal zijn die subtiele off-grid drums op The Rover?!).

Omwille van het concept van ‘Marauder’ koos Interpol voor muzikaal wonder Dave Fridmann, die bekend staat voor zijn experimentele, psychedelische, bijna overstuurde stijl (zie Flaming Lips of Spoon). En of dat Interpols album ten goede komt! Fridmanns ruige hand voegt net dat extra beetje peper toe dat nodig is om te overtuigen, met een intensere luisterervaring tot gevolg.

En zo wordt instrumentaal, maar ook zeker lyrisch, een innerlijke “marauder” naar voren geschoven. Dat hoor je in The Rover, waar Banks het over een persoon heeft die almaar problemen aantrekt. Dat nummer is trouwens een van de meest directe, punchy nummers op de plaat, zoals we die voorheen enkel hoorden op ‘Antics’. Ook in Flight Of Fancy horen we sporen van een écht persoon - allicht Banks zelf - zij het op een eerder berouwvolle toon. “We'll come to my darling or / We'll wake up to someone new / Who makes up the fundamental you”, rouwt hij daar om een afgelopen relatie.

Lyrisch lijken ze echter nog steeds in hetzelfde bedje ziek. Zoals in bijna elk Interpol-album duwt Banks ook hier rare, onbegrijpelijke en vaak onsamenhangende songteksten door de strot. Op Party’s Over horen we “Rock n’ roll bitch I’m into it / I like to show you my stuff / Baby cheetahs the Himalayas / What’s got you startled umbilical”. Of Now You See Me At Work, dat opent met een verwijzing naar Prince, maar dat in niets op Princes werk gelijkt.

Ach, ‘Marauder’ lijkt in sommige opzichten gewoon weer een nieuwe Interpol-plaat die verder breit op hetzelfde elan, maar het is wel degelijk experimenteler en conceptueler dan ooit. Mede dankzij een nieuwe producer, maar even goed door de bandleden zelf, die eindelijk terug op het rechte pad lijken te sukkelen.