Interpol - A Fine Mess

Matador

Als de titel van deze ep op de songs zou slaan, is het niet terecht. Zelfs voor een ep met slechts vijf liedjes is dit een coherent geheel.

Vorig jaar wist de Amerikaanse band Interpol te overtuigen met het zesde studioalbum ‘Marouder’. Het bevatte krachtige songs zoals alleen Interpol die kan afleveren. De band hield aan de sessies voor die plaat nog meer materiaal over. Ze hadden dat kunnen gebruiken als B-kantjes of als bonustracks op een deluxe-uitgave, maar opteerden ervoor om de songs te bundelen en uit te brengen als de ep ‘A Fine Mess’. 

Vaak is het met dit soort left-overs zo dat ze wel goed zijn, maar je kunt horen waarom ze een album niet hebben gehaald. Vaak passen ze qua sfeer niet in het geheel of zijn ze simpelweg niet sterk genoeg. Het bijzondere aan de vijf liedjes op ‘A Fine Mess’ is dat ze kwalitatief nergens onderdoen voor de liedjes op de grote broer. Sterker nog: de titelsong en Thrones zijn zelfs beter dan de meeste nummers op ‘Marauder’.

Prachtig gejaagde en intense liedjes met die o zo herkenbare, donkere Interpol-sound, door Paul Banks gezongen met een intensiteit die je doet sidderen en door Daniel Kessler weer voorzien van die aanstekelijke gitaarloopjes, terwijl drummer Samuel Fogarino ze voortstuwt. Dit is Interpol ten voeten uit.

Wij - en we gokken velen met ons - hadden gehoopt dat de band nog vijf liedjes op de plank had liggen van de 'Marauder'-sessies zodat er nu een volwaardig album was geweest. Aan de andere kant kijken we nu alweer uit naar heel nieuw materiaal. 'A Fine Mess' bewijst niet alleen dat Interpol nauwelijks zwak materiaal schrijft, maar zeker ook dat het nog een heel lange tijd zal duren voordat we deze band kunnen afschrijven, als dat in de toekomst al kan. Wij zetten de ep andermaal op en laten ons weer meevoeren door de kracht die Interpol heet.