Innerwoud - Furie

ConSouling Sounds

We stellen hem met alle plezier nog even voor: onemanband Pieter-Jan Van Assche is een poulain van de Consouling-stal en dan weet je meteen waar je deze contrabassist met een leger drone-, ritme en vervormingspedalen kan plaatsen: in de categorie drone, noise, sfeer- en belevingsmuziek. Koppel dat even aan de tweede volwaardige soloplaat van Innerwoud met als duidelijke titel ‘Furie’ en je hebt al een mooi startkapitaal om aan dit muzikaal avontuur te beginnen.

Vier episodes. Vijfendertig minuten. Een verkenning van de mogelijkheden van sfeer en geluid. Dat krijg je. Solide melodieën die escapades van oneindige diepgang ondersteunen. Die mag je zelf ontdekken. Innerwoud speelt met diep grommende, rauw ronkende baslijnen aan de basis en de hoogst mogelijke contrabassnaren voor de melodieuze bovenbouw. En al wat daartussen zit. En zo krijg je een instrumentaal klankbord, doordrenkt van emoties als desolaatheid, drama en melancholie. Een donkere massa van angsten in het leven van Van Assche.

Opener Raseri, Scandinavisch voor woede, is meteen de grootste klepper van deze release. Een episode van een klein kwartier die in een neoklassiek, minimaal jasje begint met enkele melodieuze snaartokkels, maar al snel met galmende aanslagen grotere diepten opzoekt. En zo gaat een klassiek stuk al snel over in een indrukwekkend geheel van ambient en film noir-dramatiek. Onderkoelde gevoelens die na een moment van complete inzinking zacht, dreigend en stelselmatig bovenkomen en pas in de laatste minuten in een heerlijke synthese uitmonden. Maar de echte climax blijft uit.

En dat is meteen ook het grote !!UITROEPTEKEN!! bij deze plaat. Verwacht geen postrocklandschappen of momenten van pure noise, chaos of auditieve braakneigingen. Verwacht ook geen beats of expliciete ritmen. Hoop en al een geloopte snaarcadans. Innerwoud brengt een grote dynamiek in het spel zelf en is dus vooral geschikt voor wie enige technische basis heeft of aandacht kan hebben voor de diverse speeltechnieken van de creator. ‘Furie’ is dan ook een plaat van gelaagde subtiliteiten en draait meer rond de kracht van stilte en eenvoud dan rond die van lawaai en uitstulpingen. Misschien moet je het eens langs de andere kant bekijken en deze release op totaal on-Consouling-aanse manier benaderen als een neoklassiek luisterspel met dat tikkeltje extra. Wie dit mist, blijft hopeloos in een wereld van eentonigheid en beperking zitten.

Wat – laat dat duidelijk zijn – grote zonde zou zijn. Want je zou moeten weten dat zelfs een zwart-wit herfstplaat veel schakeringen kan hebben. En dat deze contrabassist kanjers van composities weet neer te zetten. Keer op keer vol duisternis, dood en zwartgalligheid en lang ronkend als een serenade van depressie (Marsyas) of een desolate smartlap van ellende (Schadenouw). Maar gelukkig ook met een moment van hoop en opflakkering.  Kijm is oud-Nederlands voor kiem en staat symbool voor de geboorte van dochter Van Assche, op wiens hartpuls deze dynamische compositie van tien minuten teert. Na enig verloop komen hoge, ijle zweefklanken uit de hoogste snaarregionen van dit basinstrument boven die als lichtstralen door een dik en wollen grijszwart wolkendek priemen. Een moment van effectieve endorfine en opluchting.

Dit is high end-muziek. Een klankavontuur waar je jezelf ten volle voor moet openstellen. We vergeven je samen met Innerwoud, als je toch nog twijfelt. Ga in dat geval zeker eens live kijken (in het voorprogramma van Marissa Nadler bijvoorbeeld) om te ontdekken hoe deze muzikant alle mogelijkheden van dat instrument benut en je fascinatie voor deze muziek zal allicht stevig groeien.