Indigo De Souza - Any Shape You Take
Saddle Creek
Oh fok, weer eentje dat die verschrikkelijke autotune gebruikt. Dat was onze reactie toen opener 17 de eerste keer door de woonkamer schalde. Gelukkig wisten we al hoe deze plaat zou eindigen, dus besloten we de rit toch uit te zitten en dat werd beloond.
Indigo De Souza dankt haar exotische naam aan haar Braziliaanse vader, maar eigenlijk groeide ze op in een klein conservatief stadje in de bergen van North Carolina, een plek waar de republikeinen de plak zwaaien en niet weinig mensen ergens in een lade nog wel een confederatievlag hebben liggen. Geen plek waar een rebelse meid zich lekker voelt. Gelukkig was haar vader een Bossa Nova-gitarist en haar moeder een beeldend kunstenaar (ze ontwierp de hoezen voor beide albums van deze jonge artieste).
Mama De Souza moedigde haar dochter aan om haar frustraties en gevoelens te kanaliseren via muziek. Ze kocht een gitaar voor haar en liet haar toe op haar zestiende te verhuizen naar Asheville op zestienjarige leeftijd. Een en ander leidde tot een thuis opgenomen debuutplaat, die ze passend ‘I Love My Mom’ doopte en de aandacht trok van ene Conor Oberst. Die had ervaring met het werken met jonge, vrouwelijke, schier ontembare veulens dankzij Phoebe Bridgers en hoorde wel iets in het rammelende album.
Met Brad Cook (o.a. Waxahatchee en Bon Iver), ingenieurs/ producers Alex Farrar en Adam McDaniel werkte De Souza aan dit tweede album, ondertussen live kansen grijpend in het voorprogramma van Alex G, Beach Bunny en Hippo Campus. Die hun fans raakten ook in de ban van de energie en de openhartigheid van de zangeres en zo bouwde ze een community op.
Gelukkig slaagden al die mannen er niet in om de vierentwintigjarige te temmen. Ze klinkt dan wel beter op haar tweede album, maar laat zich niet intomen, noch qua genres, noch qua zang. De manier waarop ze de verschillende gedaantes onder de loep neemt die intermenselijke relaties aan durft te nemen, is ongeremd en verfrissend. Daarbij focust ze wel op de lelijker gedaantes: de verstikkende, de verscheurende en de zelfvernietigende, maar ook af en toe op de alles overheersende, euforisch makende kant ervan.
Het resultaat is een plaat zoals we die graag hebben: een kameleon die verschillende kleuren aanneemt naargelang de achtergrond. Niet zelden doet haar aanpak denken aan Phoebe Bridgers, luister maar naar Darker Than Death, Dy/ Crie of afsluiter Kill Me. Zelfs het geschreeuw van haar fans in Real Pain doet denken aan de oerkreet van Bridgers in I Know The End, al werkt het hier eerder op de zenuwen.
Dat wordt echter goedgemaakt door het zoete, zelfs kwetsbare Pretty Pictures en Hold U die klinken als iets van HAIM, Bad Dream dat qua gitaarsound en emotioneel gewicht wat doet denken aan Torres en Way Out dat rockt als Illuminati Hotties.
‘Any Shape You Take’ is geen perfecte plaat en de emotionele uitbarstingen van deze jonge twen doen ons soms wat heftig aan, maar De Souza klinkt geloofwaardig en dat kan veel geprefabriceerde acts dezer dagen niet gezegd worden. Oberst had gelijk: dit is een ruw diamantje om te koesteren.