Implant - Cognitive Dissonance
Alfa Matrix
Een klein lesje psychologie. Cognitieve dissonantie staat voor de spanning tussen realiteit en eigen overtuiging of opvatting, die ertoe leidt het eigen gedrag aan te passen. Heb je ’m? Een kick onder de gordel tegen het compleet fout lopende, maatschappelijke experiment ten gevolge van deze pandemie. Waarin mensen van elkaar vervreemden, door vele angsten in de schelp kruipen, wc-papier gaan stelen en aan de eigen sociale “ik” verzaken.
En je kan deze cognitieve dissonantie van ons favoriete Belgische ebm-duo Implant op twee manieren meemaken: in een dertien tracks tellende versie of in gelimiteerde extra large editie met twee gasmaskers op de hoes, waar de trackteller dankzij een When Prophecy Fails remix-cd dubbel telt. Om maar even aan te tonen dat de heren Len Lemeire en Jan d’Hooghe de afgelopen vier jaar niet stil hebben gezeten.
Van stilte kan je Implant gedurende het dertigjarige bestaan, elf studioplaten lang, sowieso niet beschuldigen. De combinatie van snoeihard mokerende beats, donkere synthesizergrooves, digitale percussie en vervormde zang is het genretyperende handelsmerk dat ook op deze plaat weer in alle richtingen verkend wordt. Van snel mokerende techno tot expliciet trage en tormenterende downtempo industrial. Allemaal met gelijkaardige energie, zwarte/zware ondertoon en onderdrukte woede of maatschappelijke onvrede die op luidruchtige, elektronische manier aan de oppervlakte komen.
Maar onder die uitstraling van noise en zelfs agressie (want zo zouden je ouders deze vrij toxisch uitstralende hoes wel eens kunnen interpreteren), schuilt ook een verfijning in detailelektronica en sfeercreatie die uitnodigt tot diepgaande beluistering. Of hoe een openingstrack met duidelijke Willem Engel-boodschap I Don’t Trust The Machine niet enkel met scanderende robot-radio-boodschappen en een marcherende flatbeat binnenkomt, maar vooraleer een synthpulse de track echt opent, ook goochelt met echo’s, blieps en psychedelische foefjes. Vanzelfsprekend ingrediënten die je tegen een bijna ongezond volume dient te beleven.
En dan hebben we het nog niet gehad over de ronduit verslavende of zelfs trancematige synthesizergrooves die soms wel ontleend lijken aan een vrolijk volkswijsje (The Drums Have Been Talking) of aan een stomende retro acidparty (The Room). Of over de vocale bijdrage van Noemi Aurora (Helalyn Flowers) die als een soort van beauty and the beast de cyborgzang van Len Lemeire in drie songs aanvult. Probeer ons maar eens tegen te spreken als we onze onvoorwaardelijke liefde uiten voor Phantom Pain, een track waarin al deze elementen elkaar een kleine vijf minuten lang heerlijk ontmoeten en die je nog eens in twee geremixte versies cadeau krijgt in de extended versie van dit album. Net zoals je ons mag overtuigen van het tegendeel, wanneer we de storm ietwat proberen te ontwijken van de zwaar mokerende speedtechno van The Devil Made Me Do It.
We gaan het spel hier ook eerlijk spelen. Als je niet helemaal in deze ondergronds nog steeds erg populaire wereld van ebm en elektro thuis bent (of volgens de woorden van de band je “implant” nog niet gekregen hebt), beginnen alle beats en synthesizers je wel een tikje te overdonderen en vind je tussen het mechanische robotbos de bomen niet meer. Wij moesten na een halve plaat ook even slikken en op adem komen. En dan heb je nog drie vierde van het muzikaal verhaal tegoed.
Misschien nog een klein woordje over de remixen en het leger bevriende artiesten dat daaraan mee werkte zoals Armageddon Dildos, Suicide Commando, 808 Dot, etc. We gaan geen uitspraak doen over individuele bijdragen (hoewel we bij de Sound Of Belgium remix van Q’PNZ wel onze tong moeten afbijten), maar geven graag een pluim voor diversiteit en kwaliteit en voor de kunde om stevige knallers soms zelfs nog net dat extra duwtje over de afgrond te geven. Goed voor het neusje van de ebm-zalm. Meet you on the dancefloor, beste cybervrienden.