Immaterial Possession - Mercy Of The Crane Folk
Fire Records
Verhaaltjestijd! Immaterial Possession ontstond uit een DIY-hippie artist community in Atlanta. Dus let even goed op de bandnaam. Harde kern Cooper Holmes (zang, bas) en Madeline Polites (zang, gitaar) vonden al snel wat evenwaardige zielen die de passie voor dark folk, postpunk, psychedelica en zelfs Griekse traditionele muziek deelden. Een verhaaltje dat na vier jaar uitmondt in een tweede plaat waarin je zaken als artrock, gothic, mystiek, surrealisme, theater en een natuurfolkgedachte centraal staan.
Laten we beginnen met de hoes: een soort van neoromantische setting in belle epoque-stijl vol expressie. Dan de titel waarbij je een geheel eigen verhaaltje kan verzinnen: ‘Mercy Of The Crane Folk’. En tenslotte schuiven we nog een paar songtitels als Medieval Jig of Birth Of Queen Croaker naar voren. Begint het nikkeltje dan al te vallen?
De muziek dan. Die mag je gerust spiegelen aan bovenstaande omkadering. Tien keer op rij in een soort van hippie-setting waar medemuzikanten vrij in- en uitstappen, die licht psychedelisch gekruid is, maar ook universeel toegankelijk klinkt. Je moet wel tegen enig gerammel en vrijzinnige melodieën kunnen. Tegen wat dramatiserende vrouwenzang en dartele fluitjes. Tegen enkele gipsy-achtige folkritmen met oosterse klarinet. En dat allemaal in één enkele song.
Deze plaat is één groot muzikaal avontuur. De ene keer zingt Madeline haar verhaal. Een volgende keer doet Cooper dat. Of soms even samen. Maar telkens in een soort bezwerende mystiek die wel met de beide voetjes op de grond blijft (en dus niet de verheven etherische hoogten in kruipt als die net gesplitte man-vrouw-folklegende Dead Can Dance).
Oh ja, er zit ook wel sixtiesspirit in. Dat niet enkel door de heerlijk swingende vintage bas van Cooper Holmes in pakweg To The Fête met die expliciete saxaccenten, maar vooral ook door het meermaals wederkerend, wippend The Doors-orgeltje. En soms zit het er dan weer helemaal niet in. Want je krijgt gewoon nooit echt volledige grip op Immaterial Possession. Enige rode draad is een soort van swingende ritmiek die keer op keer de neiging geeft om te volksdansen.
De gouden tip: ondergaan en beleven. Doe mee met de dartele rondedans rond de heksenkring in Medieval Jig. Laat je door de sirenezang van de koningin van de nacht verleiden in een instrumentale, rollende surfpunksong als Siren’s Tunnel. Of voel toch verheven DCD-mystiek in een psychedelisch rommelend Ancient Mouth. Stuk voor stuk alleenstaande knallers van songs vol impressie en fantasie die mooi passen in de ratatouille van ‘Mercy Of The Crane Folk’.
Dus ergens zijn we wel onder de indruk. Vermoeden we. Want het blijft moeilijk om helemaal doordrongen te geraken van de muziek van dit gezelschap. Misschien best even wachten tot de volgende bloedmaan voor een nieuwe luistersessie…