Imaginary Sister - We Became Quite Good At Hesitating
Eigen beheer
Ergens verscholen achter een gevel in Antwerpen schaafden de voorbije jaren een vrouw en een man geduldig aan zelf geschreven nummers. Na lang twijfelen vormen tien daarvan uiteindelijk een album.
De kracht van de songs was te sterk om te negeren. Daar zijn we na een rits singles al lang achter gekomen en ook Duyster programmeerde al twee van die nummers. Dat het net dit radioprogramma is waar Imaginary Sister te horen was, mag niet verwonderen, want het lijkt soms onschuldig, maar onder de eerste laag gaapt vaak een donkere afgrond.
De band, die in het najaar van vorig jaar op witte kousenvoetjes onze wereld binnenstapte, maakt vooral intieme folk noir met als belangrijkste wapens de zacht ruisende stem van Kathy Vanhout en de minimalistische gitaararrangementen van Vik Hardy (Tamino, Tsar B). Situeer hen gerust ergens in de buurt van Grouper, PJ Harvey en Broadcast.
Onze eerste kennismaking, White Socks, mag de plaat openen. Het is een blij wederhoren, al bezorgt de onheilspellende tekst en het kraken van de vliering ons nog altijd kippenvel. Op het andere “oudje”, Exeptionally Pretty, is het wachten tot halfweg de plaat, maar dat wachten is geen straf dankzij Forces en I’m So Sweet (ook allebei singles) en het voor ons nieuwe Man/ Bird dat zich moeiteloos tussen de bekendere nummers in ons hart nestelt.
Voor ons voelt deze plaat aan als een soort ‘Best Of’, maar wie dit duo nog niet heeft ontdekt, zal zonder twijfel ook meteen meegezogen worden in de sfeer die Vanhout en Hardy creëren. Tenminste, als ze houden van ongepolijste, eerlijke en subtiele songs die je vanuit de schaduw bekruipen.
Net als bij Phoebe Bridgers bijvoorbeeld zit er soms een serieus donker randje aan de songs. Luister maar eens naar Pretty Dead dat begint met de woorden “I got killed / I got shot / No guns / No blood”, en dat in je oor druipt als dik, donker bloed vol brokjes van rare gitaargeluidjes en samples.
Vanhout zit heel dicht op de microfoon en heeft het timbre van wijlen Lhasa de Sela. Ze lijkt elke lettergreep eerst te savoureren eer die uit te zingen. Alleen in het ruigere Sentimental en het uptempo I'm So Sweet toont ze een andere kant van haar kunnen. Het is een leuke afwisseling al krijgen we ook niet genoeg van dat kreunend gefluister.
Door de eenvoudige aanpak, de pakkende (soms verhalende) teksten en de kwaliteit van de nummers op zich, is dit een album dat echt onder de huid kruipt. Van de opener tot het afsluitende titelnummer lijkt het alsof Hardy en Vanhout bij je op schoot zitten en je deelgenoot maken van hun diepste geheimen.
Wil je ook bij Imaginary Sister op schoot? Begin volgend jaar kan je hen hier live treffen:
· 20 januari Bar Baboe, Tongeren
· 24 januari, Cafe Kiebooms, Antwerpen
· 27 januari, Dax Cafe, Turnhout
· 29 januari Het Groot Verzet, Lint