Een van de leuke voordelen van het www is wel dat muziek, die vroeger amper voorbij de landsgrenzen geraakte (om nog maar te zwijgen over een mogelijke aankomst in België), nu i-Tune-gewijs erg vlotjes tot in onze oortjes doorklinkt. En meteen beseffen we stilaan dat we niet in Liverpool of Seattle moeten geboren zijn maar dat Wherever een even leuke plek is om boeiende muziek te ontdekken.
I’m Kingfisher (aka Thomas Jonsson) maakt zo'n muziek. De man groeide op ergens in Zweden, vlakbij de Noordpool. Dat laat zijn sporen na : het water en de vissen die zich daarin bevinden (I’m a Kingfisher!), en vooral het ontdekken van die zeeën en het behoud ervan zijn thema’s die deze ecologisch bevlogen jongen ontwikkelt op zijn vierde cd ‘Arctic’. Een conceptalbum dus. Dat mag, vooral als die plaat zo rijk is aan invalshoeken en zo modern van muzikale uitwerking.
De teksten getuigen van een diep respect voor de natuur in Deer Theatre of Expedition, maar vestigen ook onze blik op een dreigend gevaar van verloedering of definitieve verdwijning. Twin Sorrow en A Continent Lost spreken voor zichzelf. Persoonlijker wordt hij in Smile With Your 1000 Teeth waarin hij het met de zee verbonden thema van gemis en afscheid actualiseert.
Muzikaal pendelt ‘Arctic’ ook tussen meerdere polen. Enerzijds behoort de plaat duidelijk tot iets dat tegenwoordig als ‘nu folk’ gelabeld wordt. Anderzijds kan je dit evengoed bestempelen als een soort Scandi-rock omdat het heel erg dicht aanleunt bij wat de Ijslandse collega’s van Sigur Ros wel eens opnemen. Concreet betekent dat dat de nummers heel erg organisch klinken en dat heeft dan weer te maken met het dominante gebruik van akoestische instrumenten.
Folk en akoestisch, ok, maar is het dan toch geen monotone plaat met steeds weer dezelfde riedeltjes geworden ? Neen, absoluut niet en dat is misschien wel één van de grootste troeven van de nieuwste generaties songwriters. Ze zijn muzikaal zo geschoold, hun cd’s zijn zo professioneel geprocucet en elk nummer is zo intelligent gearrangeerd dat alle liedjes allemaal stevig op eigen poten staan en in het geval van I’m Kingfisher zo naar de i-pod kunnen zwemmen. Het begint al met Willing Night Plants waar het nummer door klaterhelder snarenspel volume krijgt.
Even verder doen strijkers iets moois in Feline Funeral. Elders in Nansen haalt Jonsson een schaars orgeltje boven of drijft hij het tempo gewoon enkele metronoomslagen op zoals in het Peacock Color Song. En last but not least is er die mooie stem van de Kingfisher zelf. Dat de man een sterke melodie kan neerpennen bewijst hij door ‘Arctic’ af te sluiten met de instrumental Fox Too Majestic for the Tundra en het slechts door enkele woorden gedragen The Whale Hunt waar hij er toch in slaagt om de typische wat ijle sfeer uit het hoge noorden voelbaar te suggereren.
Vrijdag visdag. Als hij van I’m Kingfisher komt, willen wij hem gerust wat vaker op het bord.
