Illuminine - Baptism Of Solitude

Eigen beheer

Wat gebeurt er als een perfectionist in totale afzondering voor spontaniteit kiest? Ontdek het op deze “onafgewerkte” plaat van Illuminine.

Jarenlang experimenteerde Kevin Imbrechts in alle stilte met soundscapes en  gitaarsongs om dan in 2015 te debuteren met ‘#1’ van Illuminine. En sindsdien ging het snel. ‘#2’ en ‘#3’ volgden en hij maakte ook al de soundtrack voor ‘De Stig’ (2020), een film over  wielrenner Stig Broeckx van Eric Goens en Diederd Esseldeurs, de soundtrack voor het boek ‘The Outlaw Ocean’ (2020) van NY Times-journalist Ian Urbina waarvan de rechten verkocht werden aan Netflix, National Geographic en het  productiehuis van Leonardo DiCaprio. Ook schreef hij de muziek voor de voorstellingen ‘BISE’ (2020) van choreografe Min Hee Bervoets en ‘Tulips’ van Edd Arnolds van The Place Theatre in Londen. Eerder dit jaar bracht  hij ‘Dear Piano’ uit, een album waarop negentien pianisten van over de hele wereld herinterpretaties spelen van bestaande Illuminine-nummers. Een maand na de release haalde het album al bijna één miljoen streams op Spotify.

Eén en ander gaf hem de vrijheid om het voor een volgende plaat eens helemaal anders aan te pakken, om eens een album te maken dat helemaal teruggaat naar het hart van Illuminine: Imbrechts in de slaapkamer, met één gitaar, een tape-machine en een handvol effectpedalen. Zo kwamen ook de eerste drie platen tot stand, maar het verschil is dat hij dit keer zeer snel werkte en achteraf niet bleef schaven op zoek naar de perfectie.

In feite lag deze plaat al twee jaar in de lade. Tussen Kerstmis en nieuwjaar van 2018 schreef hij de nummers, nam hij ze op en waren ze gemixt. Dat allemaal op drie dagen tijd. “Intuitie” was het toverwoord en de bedoeling was om donkere gedachten te laten ontsnappen via de muziek. De titel voor de plaat vond hij bij Bucketheads nummer Baptism Of Solitude uit het album ‘Electric Tears’. Dat de plaat niet gewoon ‘#4’ heet, duidt ook al op de totaal andere aanpak.

Dit is dus geen lockdownplaat, zelfs al is ze de ideale compagnon bij eenzaamheid. De nummers voelen aan als een warm, deugddoend bad dat af en toe een beetje afkoelt, maar waaraan ook op tijd en stond extra warm water wordt toegevoegd. Het enige jammere is dat de nummers niet in elkaar overlopen, want de stilte komt soms plots en breekt een beetje de gelukzalige toestand waarin de luisteraar wordt ondergedompeld.

En laat ons wel wezen: de songs hebben dan wel allemaal een titel en die zal voor Imbrechts ook wel een betekenis hebben, maar voor de luisteraar zijn die titels allemaal inwisselbaar. Dit is een zuivere sfeerplaat - het is geen toeval dat Illuminine te gast was bij Duyster - en de sfeer is erg homogeen het hele album door. Speuren naar singles heeft geen zin, je gewoon laten meedrijven, is het devies.