IIVII - Invasion
ConSouling Sounds
Na twee jaar laat Josh Graham (A Storm of Light, ex-Neurosis,…) opnieuw via ConSouling van zich horen. Waar kennismaker ‘Colony’ nog verraste met de frisse, sprankelende aanpak van ambient versus postrock, licht versus duister, is het op deze wat moeilijkere ‘Invasion’ toch vooral de duisternis die lijkt te overwinnen.
Moeilijk, daar is het woord inderdaad mee gevallen. IIVII, uitgesproken als /īvē/, heeft het kleurenpallet van synthesizers vanop de vorige plaat vernauwd tot een meer filmisch minimalisme. De negen instrumentale tracks op dit album laten zich dan ook voorttrekken door donker zoemende, ronkende bastonen, dramatiserende toetsen en onaards diepe drones. Het geeft ‘Invasion’ een wat fatalistische ondertoon waartegen de hoge zweefklanken geen wederwoord kunnen bieden.
Wat nog opvalt: Graham houdt tracks als Unclouded By Conscience of opvolger Hidden Inside (met die onheilspellende kerkklokken) zes minuten lang verborgen als collectief van losse flarden, basloops of penetrante tonen. Pas de laatste minuut gaan die elkaar opzoeken en komt er de binding van een beat en pianomelodie bij zodat het nummer volledig vorm krijgt en er een soort van “aha” plaatsvindt. En dan is het alweer over. Of wat te denken van de relatief korte, dromerige opener die een ijl pianothema opwerpt dat helemaal aan het einde van ‘Invasion’ pas terugkeert?
Het is dus een zoektocht, deze futuristische ambientplaat; zoeken naar opzet en inhoud, naar binding en sfeer. Hij overvalt niet, maar blijft herhaaldelijk steken in een oncomfortabele ontastbaarheid. En toch prikkelt IIVII op zijn manier. Want niet enkel via het fraaie, futuristische artwork of titels als We Came Here From A Dying World of Tomorrow You’ll Be One Of Us weet de producer te imponeren. Met deze duistere ambient waarin tapeloops, livedrumspel en analoge synthesizers prominent aanwezig tekenen, prikkelt de man de fantasie als geen ander.
Zet ‘Invasion’ luid op en laat de gitzwarte bassen door je heen golven. Beleef keer op keer die discrepantie tussen hoop en wanhoop en langzaam maar zeker zullen vraagtekens oplossen en veranderen in verwondering. Want wat eerst misschien wat tegenvalt door het minimalisme, blijkt in feite niet te vatten in grootsheid. Klinkt allemaal wat vaag? You bet. Wij gaan er nog een keertje door en laten de invasie verder inwerken.