Iggy Azalea - Reclassified

Virgin Records

Iggy Azalea kreeg de laatste tijd nogal de wind van voor. De blanke, Australische rapster kreeg veel kritiek te verduren, al dan niet terecht. Een dure prijs die je betaalt als je hits scoort aan de lopende band en favoriet bent voor een Grammy in een categorie die gedomineerd wordt door zwarte mannen. Wij zochten aan de hand van haar nieuwe album uit of alle positieve en negatieve heisa terecht is.

Het is wel een extreem zure wind die Iggy in het gezicht blaast. Zo gingen de verwijten niet alleen over haar muziek, maar werd het ook persoonlijk. Azealia Banks, Q-Tip en J Cole beweren dat, als Iggy een Grammy wint, de zwarte jongeren hierdoor de boodschap krijgen dat ze niets betekenen en niets bezitten, zelfs hun eigen zwarte muziek niet. Snoop Dogg vergelijkt de rapster qua uiterlijk met de hoofdpersonages uit de film ‘White Chicks’. En Eminem spant de kroon door in zijn nummer Vegas de volgende zin af te vuren: "So what’s it gon' be? Put that shit away, Iggy. You don’t wanna blow that rape whistle on me. Scream! I love it. Before I get lost gettin' off."

Katten in het nauw maken rare sprongen. Want ondertussen wordt Iggy Azalea aanzien als de succesvolste, vrouwelijke rapper ooit, althans als we de hitlijsten mogen geloven. De gevestigde waarden voelen zich dus terecht bedreigd. En we mogen niet vergeten: ze is blank. Altijd een gevoelig onderwerp in de nog steeds overwegend zwarte hiphopcultuur. Haar verhaal leest ook als een typische zaterdagavondfilm. Als meisje van zestien jaar heeft ze zich eelt op de vingers gewerkt om de Australische outback in te ruilen voor de “American dream” in Miami. Al is het net dat ideaal van vrijheid en gelijkheid voor alle mensen die haar momenteel tegen de borst stuit.

‘Reclassified’ is het verlengstuk van haar eerder uitgekomen debuut  ‘The New Classic’, maar met enkele nieuwe nummers erbij. Een album dat hoog scoorde in de hitlijsten, maar al snel de prullenbak werd ingeworpen door criticasters. En we geven hen geen ongelijk. Waar het uiteindelijk om draait in hiphop is authenticiteit en de nummers die op ‘The New Classic’ staan zijn verre van authentiek. Het grote deel van de nummers zijn gemodelleerd naar het Amerikaanse hitmodel waar tienermeisjes tegenwoordig zo dol op zijn. Met onderwerpen als: diamanten en dure ringen komen voor echte liefde, blondjes kunnen alles beter, mannen zijn vuile zwijnen en ik-ben-zo-geweldig-maar-dat-wist-je-al-teksten.

Toch hebben we al slechtere bagger gehoord op de radio. Met een nummer als Work mogen ze ons gerust een paar keer per dag lastig vallen. Het is ook één van de weinige nummers op de plaat waar ze rapt over de weg die ze afgelegd heeft, overgoten met puik producerswerk, dat ons doet denken aan Giraffage of zelfs Flume. Ook het vrolijke Trouble is makkelijk verteerbaar en op Don’t Need Y’all en We In This Bitch lijkt ze haar criticasters voorzichtig lik op stuk te willen geven.  Er bestaan slechtere soundtracks om je dochters bij de schoolpoort af te zetten.

Maar voor hetzelfde geld is haar schelle kwek zonder reliëf u al opgevallen. Het heeft iets weg van het mekkeren van een geit. En dan zwijgen we nog over het weinig overtuigend, Amerikaans accent dat ze zichzelf heeft aangemeten. Gewoon jezelf blijven, Iggy, en daar hoort nu eenmaal je Australische tongval bij. Op Heavy Crown gaat ze volledig op in haar Amerikaanse persona en legt ze zo’n lief meisje als Ellie Goulding dan nog het woord “bitch” in de mond. Wij zijn best wel geschrokken.

Nu we dan toch op dreef zijn: Change Your Life, met haar mentor T.I., is een verschrikkelijk postdubstepnummer, dat we op een gemoedelijke werkdag niemand toewensen. En Bounce zou de “festival-anthem” van het album moeten zijn, maar blijkt gewoon een ripoff van het versleten Speedy J-nummer Pullover te zijn. U leest het, toch nog genoeg ergernissen om dat album met een sierlijke zwaai door het raam te kegelen.

Gaat Iggy Azalea met ‘The New Classic/ Reclassified” de Grammy winnen voor beste hiphopalbum? Een volmondig ja. Sinds het Macklemore-schandaal mag je van niets meer schrikken. Is het nodig voor de andere artiesten om daar zo overstuur van te geraken? Neen. Want wat stelt een Grammy of eender welke award in dit tijdperk eigenlijk nog voor? Er is maar één populariteitstest die er echt toe doet. En dat is deze. Maar dat had u natuurlijk al lang in het snotje.