Idlewild - Idlewild

V2

Ditmaal wijten we het geheel aan de leeftijd der vergeetachtigheid. Hoe kan het toch dat de fijne indierockers van Idlewild aan onze aandacht ontsnapt zijn? Op dertigjarige leeftijd hebben de Schotten een tiende plaat klaar. En dat ding rockt tien vlotte songs lang als een bizon.

Toegegeven, de heren zijn zelf ook een tijdje op zoek geweest. Het ietwat psychedelische en moeilijkere ‘Interview Music’ is alweer zes jaar oud en voor de studioplaat daarvoor moet je al snel tien jaar terugtellen. Maar het is fijn te merken dat de band de schwung en joie de vivre terug heeft ontdekt. Bewijs daarvan is een album dat geen ambitieuze titel behoeft. Waarbij de makers in de repetitieruimte en studio de fascinatie voor pakweg Fugazi en R.E.M. herontdekken en zoeken naar “grote ideeën, diepe onzekerheden en memorabele melodieën”. Neem een stadionvullende song als It’s Not The First Time met die lentefrisse pianomelodie, ontdubbelde zang en wijd galmende gitaarpartijen erbij en je begrijpt wat Roddy Woomble en zijn vier musketiers bedoelen.

Poppy hooks, een warme en oprechte zang en de liefde voor distortion-gitaarpartijen staan opnieuw centraal, een dik half uur lang. Of hoe de Idlewild met lieve en zachte melodietjes op de proppen komt, maar tegelijkertijd halfweg een song stevig uit de bocht durft te gieren om dan de draad terug op te pikken alsof er niets aan de hand was. Daarbij laat rechterhand Rod Jones het technisch-virtuoos gesoleer soms stevig gelden.

Het album werd opgenomen in enkele weken tijd, alweer zo’n bewijs dat de chemie echt wel terug is. En dat de groep tegelijkertijd gegroeid is, want het arty, zweverige en tegendraads stompende The Mirror Still is duidelijk een erfenis uit de vorige langspeler. Je vindt tien liedjes lang geen moment van verveling of onbegrip. Bovendien hoeft het hierbij duidelijk nog niet te stoppen, vermits Woomble in Permanent Colours meer dan tien keer “I want more to life”, zingt. Een boodschap die al naar plaat nummer elf knipoogt?

Idlewild is naar eigen zeggen gaan graven in het eigen verleden zonder nostalgisch te worden, om de oude troefkaarten opnieuw te kunnen uitspelen. Wat ons betreft is dat op deze titelloze plaat zeker gelukt.