ID!OTS - II

Waste My Records

Je hoeft geen wiskundig supergenie te zijn om te raden dat 'II' het tweede album is van het West-Vlaamse ID!OTS. De titel is heel duidelijk en rechtuit, net zoals de band. De West-Vlamingen hebben grotendeels dezelfde sound aangehouden van de eerste langspeler: herrie maken. En als we het mogen geloven zijn ze enorm blij terug te mogen zijn. Toepasselijk opent de plaat dan ook met Backk.

“I’m gonna mess up your life / I’m going back”, schreeuwt brulboei Luc ‘Roste Luc’ Dufourmont en het kwartet schiet meteen met scherp. Rammelende garagepunk die doet denken aan bands als The Hives en Radio Birdman.

Little Birds swingt meer en bevat een anthem van een refrein met veel ooohs en aahs en een leuke gitaarriff, die blijft hangen, van Wouter Spaens. Ook in Pakistan zorgt de gitaar voor een aanstekelijke oorworm. Het zou een uitstekende single kunnen worden.

Met titels als Crossing Borders, Bricks To Dust, Never Look Backk, Run Run Run en Pakistan zou je kunnen denken dat ID!OTS een heel geladen plaat is over de vluchtelingenproblematiek (ze speelden ook een try-out voor een publiek met enkel vluchtelingen), toch zegt de band dat de songs niet bewust geschreven zijn met de vluchtelingencrisis in het achterhoofd.

High wordt gezongen in het Frans, een taal die in grensdorp Rekkem, waar Dufourmont vandaan komt, nooit veraf is. Het is een leuke afwisseling die zorgt voor variatie op de al zeer scherpe en originele teksten van Luc Dufourmont. Schommelend tussen Nick Cave, Mark Lanegan en Jon Spencer creëert hij zijn eigen universum met verhalen, die enkel Id!ots kunnen verzinnen zoals: "King Kong fucking Miss Universe / I’m blinded by her pierced clit" of "Rednecks linedancing / taking blue pills from Chuck Norris". Ook op deze plaat is er geen ruimte voor subtiliteit. Beide woordkunstwerken komen trouwens uit het heel groovy Urang Utang Boogie, mede dankzij vriend aan huis Roland Van Campenhout, die gastvocalen en dobro speelt op deze swinger. Het koortje, een idee van producer Pieterjan Maertens, brengt de song in een zekere extase.  

De sterkte van dit album zit in het simpele ingenieuze. Dit is een korte, rammelende plaat waarop de liefde voor het experiment hoorbaar is zonder dat de groep de roots van naar bier stinkende pokkenherrie uit kelders en kroegen uit het oog verliest. Want zo klinkt ID!OTS nog steeds het best: loeihard met een frisse pint in de hand.