Ian William Craig - Slow Vessels

Fatcat Records

Met 'Slow Vessels' herwerkt de Canadese Ian William Craig het veelgeprezen 'Centres' (2016) op een meer dan bijzondere manier. 

Slow Vessels

Je zou kunnen stellen dat de in Vancouver gebaseerde singer-songwriter terugkeert naar de bron. Of, anders beschouwd, dat hij "unplugged" gaat, aangezien 'Slow Vessels' vooral een gestript en tot de naakte essentie herleid geluid laat horen. Akoestische gitaar en piano vervangen de elektronica en de vaak sterk gemanipuleerde sounds, die van 'Centres' een geweldig album maakten. Nu, het is niet dat Ian William Craig plots kampvuurmuziek maakt, maar je merkt wel dat het materiaal in alle eenvoud goed tot zijn recht komt.

De klassiek getrainde muzikant bewijst in de zes tracks, die 'Slow Vessels' rijk is, dat hij ook akoestisch indruk maakt. Hij beklemtoont de essentie en in één trek door zet hij de intimiteit en warmte van zijn muziek in de verf.

Op zich is 'Slow Vessels' een gedurfde en bovenal creatieve zet. Ian William Craig vermijdt herhaling en zoekt naar nieuw muzikaal terrein. Arrive, Arrive pakt de luisteraar meteen in en brengt net als Purpose (Is No Country) een meer folky tint aan. De bijzondere stem van Craig valt op en de nadruk komt op de song te liggen; veel minder op het experiment. Dat merk je ook aan de manier waarop hij A Single Hope inkleedt: minder ambient, meer song.

Het album werd ergens halfweg zijn Europese tournee in een gehuurde flat in Gothenburg opgenomen; een flat die bij toeval voorzien bleek te zijn van een piano en een gitaar. De ruwe opnames of "single takes" schaafde hij naderhand verder bij. Dat leverde het voordeel op dat hij in een korte tijdsspanne veel werk kon verzetten. In Vancouver poetste hij de songs nog wat verder op en kleurde hij ze verder in, waarbij hij gebruik maakte van moderne opnametechnieken.

Ook de hoes breekt met het zwart-witcontrast, dat 'Centres' kenmerkte, en laat speelse, expressieve kleuren in het palet toe. De nieuwe, "unplugged" versies blijven evenwel rauw en edgy klinken (de kale, donkere en van reverb vergeven pianonoten in de intro van The Nearness). Onze favoriet is het acht knappe minuten lange, verbijsterende Contain, waarmee hij zich vlotjes tussen een reeks hedendaagse minimalisten (Richter, Johansson) nestelt.

In een halfuurtje brengt Ian William Craig met 'Slow Vessels' een brok tijdloze muziek. Opnieuw, want ook 'Centres' was een schot in de roos. Hopelijk bereikt hij hiermee een wat groter publiek, want dit is wel degelijk een bescheiden meesterwerkje.

12 juni 2017
Philippe De Cleen