iamthemorning - Lighthouse
Kscope
Vier jaar al vragen we ons in verwondering af waarom iamthemorning een hype geworden is. Het Russische duo beschrijft zichzelf als een neoklassieke en vocale indieband. Daar kunnen we ons ook heel wat minder interessante muziek bij voorstellen, maar met onder meer de ritmetandem van Colin Edwin (Porcupine Tree) en Gavin Harrison (PT en King Crimson) is ‘Lighthouse’ een fraaie audio-ervaring geworden. Maar is dat voldoende?
De muziek van iamthemorning is als een geschenkdoos gevuld met steeds kleinere doosjes. Uiteindelijk moet je tevreden zijn met een piepklein cadeau. De composities, ofschoon omzwachteld met strijkorkest, blazers, koor en rockgroep, zijn perfect herleidbaar tot de hemelse stem van Marjana Semkina en de pianoklanken van Gleb Kolyadin.
Waarom dan al die moeite doen en de songs vullen met instrumentale lagen? Omdat minder niet altijd meer is? Ja, ‘meer’ kan ook nieuwe mogelijkheden bieden; daar draait het in progrock tenslotte om. Zo doet Too Many Years ons kennismaken met het unieke geluid van de bombard, een houtblazer uit de Bretoense volksmuziek. De koren in Sleeping Pills blijken een metafoor voor aan insomnia lijdende slaapwandelaars.
Naast Semkina’s engelachtige stem zijn de verleidelijke pianoklanken van Kolyadin een constante. Met zijn lichte aanslag vermijdt hij dat de zaken te gedramatiseerd worden. Zijn intieme stijl is eerder jazzcafés dan grote concertzalen genegen. Het zorgt ervoor dat het titelnummer langzaam openvouwt als een bloem; de kleurenpracht wordt duidelijker naarmate het ensemble en de emo-stem van Mariusz Duda (Riverside) het harmonische weefsel uitbreiden.
Wie wat meer ‘vlees’ aan het gebeente verkiest, vindt soelaas in Clear Clearer en Harmony, met glanzend gepolijste gitaarsolo’s die netjes binnen het opgelegde register blijven. Met name Harmony groeit uit tot een minisymfonie die eerder aanleunt bij de Franse of (aan jazz verwante) Amerikaanse dan de (zwaardere) romantische tradities van Russen en Duitsers.
De jazz klinkt ook door in Matches, met een aardser klinkende Semkina, Kolyadin die heen en weer springt tussen elektrische en grand piano, en Edwin op fretloze bas. Meer Amerikaanse invloeden, nu uit de orkestmuziek en de musical, zetten zich vast in Chalk and Coal: parlando gezongen, een lijzige trompet, jazzakkoorden op de piano.
‘Lighthouse’ is een mooie, diverse plaat geworden. Maar het meesterwerk waarvoor velen dit album laten doorgaan, is het niet geworden. Waar heeft iamthemorning de hype dan aan te danken? Ondanks al het instrumentale fraais dat werd toegevoegd, is het in essentie een zangeres met pianobegeleiding. Misschien is het die eenvoud, die men ook bij een superster als Adele terugvindt, die de aantrekkingskracht van het Russische koppel verklaart.