I Blame Coco - The Constant

Island Records

Er zijn twee redenen om I Blame Coco eens onder de loep te nemen: of je houdt van Sting en wil weten wat zijn dochter kan of je houdt van zijn dochter en wil vergeten wat Sting kon. In het eerste geval zal je af en toe verrast zijn. In het tweede geval zal je ontgoocheld achterblijven omdat I Blame Coco papa's muzikale erfgoed nooit in de vergetelheid zal kunnen spelen.

Niet dat dat laatste hoeft. Het is immers virtueel onmogelijk om als dochter van een muzieksjeik op enigszins onafhankelijke manier je dukaten te verzamelen. Logisch ook, want ze is nog maar net twintig jaar oud en het geluid van een vrouwelijke tiener met een luchtgitaar blijft doorheen de hele plaat dwarrelen.

Soms levert dat wel een knap nummer op. Bij opener Selfmachine denk je heel even dat Pulse Star van Vangelis eraan komt, maar het nummer ontplooit zich daarna in de sfeer van Empire Of The Sun tot een aardig hitje zonder meer. Sumner bewijst met een aantal meeslepende refreinen (Selfmachine, Please Rewind en Quicker) en hier en daar een leuke reggaevibe (Only Love Can Break Your Heart) dat ze van songschrijven wel een kaasje gegeten heeft).

De eerste maten van Summer Rain zouden dan weer niet misstaan op een album van - raar maar waar - The Notwist. Niet dat er verder nog veel meer van deze laatste band in 'The Constant' schuilt, maar het bewijst dat de plaat te veel een allegaartje is van uiteenlopende ideeën, van teenage rock over pure pop tot reggae of alternatieve rock.

Alleen de diepe stem van Sumner verbindt de dertien nummers met elkaar. Velen beweren al dan niet terecht dat Coco een androgyn gezicht heeft. Wij oordelen hier niet over haar geslacht, maar weten dat haar muziek wel een uitgesproken smoel mist. Veel nummers zijn dan ook behang om de eerdergenoemde plaatjes te lanceren. Titeltrack The Constant, Playwright Fate en It's About To Get Worse zijn ronduit zwak. Vreemd dat Sting, of beter Meneer Sting, hier geen mening over had.

Neen, van deze mevrouw worden wij niet wild. Af en toe een knap moment, maar een album zou nog steeds meer moeten zijn dan twee of drie leuke nummers.