I Am The Manic Whale - Everything Beautiful In Time

Eigen beheer

Dat een band als I Am The Manic Whale zelfs in progmiddens onder de radar blijft, is niets minder dan een schande. Op het opvallend mature debuut ‘Everything Beautiful In Time’ blijft de muziek continu zinderen. Invloeden van de progrockgiganten zijn aantoonbaar, maar dat neemt niet weg dat ook de liefhebber van innovatie zich met een grote strik zal laten inpakken. Neem het van ons aan: I Am The Manic Whale wordt één van de verrassingen van 2016.   

Everything Beautiful In Time



Het lijkt wel alsof de formatie uit Reading erin slaagt om de generaties met elkaar te verbinden. Genesis (het theatrale gebaar) en Yes (de vocale harmonieën) klinken door in het bandgeluid, maar door de tijdloze productie kun je deze plaat op geen enkele periode vastpinnen. Bovendien zijn de refreinen zo catchy dat we lijken te luisteren naar een kruising tussen de neoproggers It Bites en A.C.T. Het timbre van zanger-bassist Michael Whiteman doet zelfs denken aan Herman Saming (A.C.T).

Nog mooier wordt het als er ook interessante dingen verteld worden. Open Your Eyes toont dat we vaak de schoonheid niet zien als ze vlak onder onze neus ligt. Het cyberpesten krijgt ervan langs in Princess Strange; het eindigt bitter voor beide partijen ("I thought she knew that we didn’t mean it anyway"). In The Mess wordt het rondslingerende speelgoed de metafoor voor een onbezorgde kindertijd.

Maar de prijs voor strafste tekst van 2016 gaat ex-aequo naar Pages en Derelict. In het eerste wordt de hele geschiedenis van het gedrukte woord uit de doeken gedaan. Het bewijs dat alles het onderwerp kan zijn van een liedje. Het lijkt lang een objectieve beschrijving, maar eens in het computertijdperk aanbeland, komt een pessimistische toon bovendrijven ("But I use it to look at pictures of kittens and play mind-numbing games"). In Derelict identificeert de verteller zich met de vergane glorie van een zwembad ("Algae, graffiti, an authentic testimonial to a bygone age").

Maar bovenal is ‘Everything Beautiful In Time’ spetterende muziek die aan alle progressieve normen voldoet. Episch in reikwijdte, rijk aan schakeringen, bol van instrumentale wendingen, een groot dynamisch bereik, virtuoos ensemblespel. Indrukwekkend hoe al deze puzzelstukjes als vanzelfsprekend samenvallen in de langere, erg symfonische stukken Circles en Derelict. Of wat te denken van Clock Of The Long Now, dat met zijn wonderlijke samenzang glorieus in reliëf schiet en Yes naar de kroon steekt.

Welke song er ook speelt, steeds heb je het gevoel te luisteren naar een vertrouwde, gevestigde band. Toch werd IATMW pas vorig jaar boven de doopvont gehouden. Maar deze jongens zijn zo goed op elkaar ingespeeld dat het nauwelijks te geloven is dat dit hun eerste worp is. Dat het oudste materiaal al tien jaar geleden geschreven werd, lijkt alvast te suggereren dat men in een andere vorm veel langer bezig is. Hoe dan ook, met de gloedvolle, "sustained" sound van gitarist David Addis, het wervelende toetsenspel van John Murphy, Whitemans solide bas en het in arenarock getrainde drummen van Ben Hartley zou deze groep weleens even groot kunnen worden als Big Big Train.

29 juni 2016
Christoph Lintermans