I Am Oak - Osmosis

Snowstar Records

Zes albums al liett Thijs Kuijken, frontman van I Am Oak, in zijn ziel kijken, maar altijd door een wazige filter en dat is op album nummer zeven niet anders, al verraadt de titel toch iets.

Fans van Mount Eerie, The War On Drugs of, dichter bij huis, The Bony King Of Nowhere en Marble sounds kennen I Am Oak misschien al. Ze hadden alleszins ruim de tijd om de band te leren kennen, want de voorbije negen jaar verschenen al zes platen van Thijs Kuijcken en co.

Met ‘Osmosis’ verraadt Kuijken hoe hij te werk gaat: hij verwerkte altijd al zijn ideeën, ervaringen en kennis onbewust in kunst. Dat kon fotografie zijn, maar ook zijn tekeningen, de video’s voor zijn songs en uiteraard de muziek zelf. Daarin verwoordt hij zijn emoties en gedachten in metaforen waarin de natuur een grote bron van inspiratie is. Dat is ook hier opnieuw het geval, zoals je al kan zien aan de songtitels waarin een een kust, een grot, varens, de toendra en een paradijselijk stukje Japan opduiken. Af en toe is Shearwater dus ook niet ver weg. De stem van Kuijcken doet trouwens ook wat denken aan die van Jonathan Meiburg.

Wakker worden doen we op The Shore, een song met een zachtjes kabbelende branding van piano tot er een briesje van gitaar en wat meer expliciete drums opsteken. Between Worlds, één van de singles, dient zich wat opzichtiger aan met een schurende gitaar. Maar deze track, waarin ook wat elektronische drums slopen, is toch vooral ook lekker kabbelend. En dat gaat ook op voor meest recente single Hidden Cove waarin de stem ook weer rustig en poëtisch beschouwend zwemt tussen zacht kabbelende klanken met een hoofdrol voor de piano, maar evengoed met zachte gitaarplukken, schuifelende bas en synthslierten.

In Swells gaat het kwartet aanvankelijk erg minimalistisch tewerk. Je hoort het kraken van het pianostoeltje onder het geklater van de piano en Kuijken zingt nog zachter dan elders en dan weer rolt die gruizige gitaar binnen en krijgt de song toch nog een grootse finale. Geen wonder dat net deze song Radio 1 haalde, want nergens is het kippenvelgehalte van dit album zo hoog als hier.

Valt er dan niets te beleven? Zeker wel! In Wild Ferns wordt een heel arsenaal aan instrumenten ingezet. Horen we hier een sax of is het toch een gitaar die zo klinkt? Hoe dan ook, songs als deze maken deze plaat kleurrijker en diverser. Dit geldt zeker ook voor Wondrous Way, de klepper van ruim zes minuten die de plaat afsluit. ‘I came out unwound from all I’ve evercome across,” zingt Kuijcken hier, een eigen versie van “What doesn’t kills you, makes you stronger”, dus en zo onderstreept hij het troostende van deze plaat nog een keer en wordt hij een zeldzame keer persoonlijk.

‘Osmosis’ is een plaat voor het schemeruur, een waardig alternatief voor zachte armen om je heen of een knisperend haardvuur.

Ontdek dat zelf op een van de vele live shows of via deze luisterlink.