Hudson Mohawke - Cry Sugar
Warp Records
Joepie, Hudson Mohawke's derde plaat is klaar. Als je de vorige twee kindjes van de Schot al hoorde of eens naar de shows ging kijken, weet je wat dat betekent: een muzikale Sinksenfoor van moderne dance, blitse effectjes en honderden verknipte samples uit de producers ongetwijfelde immense soundbank in melodieuze ADHD-stijl. Popcorn bij de hand, zapkast in de andere hand en “play”.
We noteren tussen de negentien (!) tracks op deze nieuwe en derde volwaardige Mohawke-plaat de termen breaks, postdubstep, funk, traphop, schizo elektronica, kermismuziek en een snuifje idm om dat alles te lijmen. Maar weet het of niet: Hudson Mohawke is in feite een muziekgenre op zichzelf. Geen wonder dus dat de indrukwekkende geluidscollages die de Schotse wizzkid maakt, een werk van lange adem inhoudt – in dit geval zes jaar.
Enige constante, die je mag verwachten, is die fijne balans tussen luister-, beleef- en dansmuziek ofte songs die in veel contexten bruikbaar zijn. Niet in het minste op de dansvloer. Wie hem ooit live mocht aanschouwen, weet dat hij on stage zelfs de dj-booth gebruikt als een architecturaal muziekinstrument vol geluidjes en herkenbare flarden om de meest gekke creaties in elkaar te steken. Maar verder mag je jezelf dus verwachten aan fucked-up, sped-up, mashed-up madness met beats, broken beats, breaks en raves. Of net niet.
De insteek voor Cry Sugar ligt bij apocalyptische filmsoundtracks en gewichtige elektronische synthscores à la Vangelis of John Williams. Zoiets als de Ghostbusters-achtige marshmallowman op de hoes, die in de donkergrijze leegte van de toekomst kijkt. 's Mans eigen woorden. In elk geval vind je tijdens dit muzikaal avontuur effectief enkele zware, dramatische tonen.
En toch moeten we ook stellen dat Mohawke zich niet te hard laat gaan in deze zapplaat. Als je even kijkt doorheen de broken beats, getunede stemsampletjes, lunaparkgeluidjes en bizarre ritmeklanken, vind je in het heerlijk funky Bow een soort van Prince-“SMF”-song van de vijfentwintigste eeuw. En in Redeem zelfs een stuk gospel op hiphoptunes. Eeeuh…
Verder valt het op dat het merendeel van de creaties op deze nieuwe plaat aftikt op drie, vaak zelfs vier minuten. Of het echt om afgewerkte tracks en compostities gaat, zoals een Bicstan, gebaseerd op een oldskool ravetune en een stevige hardstyle gabberbeat. Past meets future.
Op die manier laat je jezelf dus niet te hard meeslepen in een verhaal van ADHD flipperkastmuziek, zoals je die wel eens terugvindt bij andere artiesten uit de befaamde Warp-stal. Nerveus, maar verantwoord, ook al schiet het aantal beats per minute (BPM) soms lekker door het dakkie. Want zelfs bij een theatraal, ritmeloos Stump met die groteske syntharpeggio’s moet je het doen met een voortdurende onrust van onderhuids gefritsel.
Mogen we een favoriet vooruitschuiven? Luister eens naar Is It Supposed: een fantastische feelgood tune, heerlijke housebeat en forse synths en samples die samen opbouwen tot een stevige floorfiller met digistrijkers en larger than life pianomotiefjes.
En toch halen we ergens opgelucht adem wanneer de laatste noot van ‘Cry Sugar’ eruit is, ook al begint en eindigt Hudson Mohawke het derde muzikaal avontuur met een stukje dromerige sfeerschepping. Want hoe je het ook draait of keert, het is veel. Heel veel. En zelfs na een driesterren Michelinmaaltijd heb je even de tijd nodig om alles wat je geproefd hebt te verwerken, laat staan te verteren.