Howl - Bloodlines
Relapse Records
Sludge Metal. Een combinatie van Doom en Hardcore-Punk. En bij de variant die het Amerikaanse Howl koos op hun debuutalbum 'Full Of Hell' uit 2010 zat ook een flinke dosis Stoner met slepende gitaarriffs die veelal stevig op de maag liggen. Geen slechte basis om op voort te borduren, al zijn er meer uitdagingen aan te gaan en schuwt de band uit Rhode Island het experiment niet.
En dus blijkt opvolger 'Bloodlines' ook niet helemaal in het verlengde van de eerste plaat te liggen. Allereerst missen we het enigszins holle garagegeluid. Alles klinkt nu strakker. Daar valt best aan te wennen, maar het betekent wel een omschakeling waar de luisteraar even in moet meegaan. Voorts zijn de stoner-invloeden op z'n zachtst gezegd ver naar de achtergrond verdrongen. Dat ligt deels aan het gitaargeluid dat nu zeker niet meer in de richting van Black Sabbath gaat, maar ook de langgerekte tot merg en been doordringende thema's zijn verdwenen.
Alles heeft plaatsgemaakt voor kortere riffs. En eerlijk is eerlijk, de meesten hiervan zijn nog ijzersterk en kunnen zo een volledig nummer dragen. Maar ze komen vaak nauwelijks tot hun recht door de grote hoeveelheid tempowisselingen. Natuurlijk, dat hoort ook bij Sludge Metal, maar op 'Bloodlines' zijn de heren hierin toch wat te ijverig geweest. Waar dit op 'Full Of Hell' nog zo in de hand werd gehouden dat de luisteraar nog de tijd had om van de sfeer te genieten, gaan op dit nieuwe werk de remmen los en belanden we al gauw in een rollercoaster.
Ook nummers die aanvankelijk nog een min of meer rechte lijn aan houden, zoals Demonic en Your Hell Begins, moeten op een gegeven moment toegeven aan diverse gedaantewisselingen. Op laatst genoemde track wordt er zelfs binnen sommige gedeeltes onregelmatig bijna pesterig op de rem getrapt. Het geduld dat de band op de eerste plaat nog had om je aan ieder afzonderlijk deel te laten wennen ontbreekt hier duidelijk.
De sfeer die wel doorkomt is overwegend energiek. De soms naar hardcore leunende brulzang van Vincent Hausman houdt de mens wakker. Hij is ook meer aanwezig dan op “Full Of Hell' dat tamelijk lange instrumentale passages kende. Een enkele keer probeert hij ook 'gewoon' te zingen, zoals op stukken van het onheilspellende Down So Low. Het is een van de weinige donkere momenten van het album. Hier lijkt de band wel de rust te hebben gevonden voor een logische opbouw.
Aan fantasie en een zekere muzikale vaardigheid ontbreekt het dus niet bij Howl. Laten we het erop houden dat het enthousiasme van de band soms ongewild de luisterervaring in de weg zit. Maar schrijf ze nog niet af, want deze heren hebben zeker nog wat te vertellen.