House Of Cosy Cushions - Underground Bliss

Outcast Cat Records

Underground Bliss

Qua sfeer en gezelligheid geven we de Nederlands-Ierse projectnaam House Of Cosy Cushions alvast een dikke tien. Het zichzelf telkens vernieuwende collectief rond multikunstenaar Richard Bolhuis zoekt zijn heil keer op keer in grensverleggende audiovisuele kunstconcepten. 'Underground Bliss' is een door Bolhuis opgebouwde tentoonstelling die bestaat uit filmloops, soundscapes, 3D-projecties en beschilderde voorwerpen waarvan dit album de soundtrack is. 

Altijd gevaarlijk om een audioreproductie op plaat of cd te maken die in feite deel uitmaakt van een groter geheel. Richard Bolhuis heeft goed beseft dat niet alle vijfhonderd eigenaars van deze gelimiteerde cd zijn multidisciplinaire tentoonstelling kunnen bezoeken en zorgde ervoor dat ‘Underground Bliss’ ook op zich te genieten is, los van de bredere context.

Missie meer dan geslaagd, zouden we zeggen. Want deze cd vertelt een mooi aan elkaar gebonden verhaal van mysterie, evolutie en muzikale onthulling. House Of Cosy Cushions heeft inspiratie gezocht bij de new electronic wave, de synthesizerbeweging van de zogenaamde Berlin School (denk Klaus Schulze, Tangerine Dream). Om zweverigheid met mystiek te vermengen, speelt Bolhuis echter ook met etherische zangklanken, live baslijnen, gitaardrones (onder meer dankzij bijdragen van Villagers’ Conor O’Brien) of bizarre sfeersamples. En dat geeft toegang tot een grote muzikale rijkdom.

Aanvankelijk lijkt de samenhang tussen een neerdrukkende drone met ruis, regen en vage, hoge zangkreten in een penetrante hartpuls-cadans (Halo) dan ook weinig te maken te hebben met een opvolger waarin soldatenlaarzen over grind marcheren en via reverb-sfeertonen toch weer ontastbaar worden (Backwoods).

Beschouw ‘Underground Bliss’ maar als een verhaal dat je met je eigen fantasie kan invullen. Een vat vol geheimen en met erg weinig oplossingen; de ene keer heerlijk extravert met aansporende beats en expliciete livedrums, de andere teruggetrokken met ijle scapes en doezelende noten. Richard Bolhuis slaagt er keer op keer in om herkenbaarheid te vermengen met ondefinieerbare, bizarre auditieve creaties. In twee minuten Weaving Choir komen een traag repetitief geheel van tribal drums en rituele zang zelfs op fraaie Dead Can Dance-iiaanse wijze samen: prikkelend en een tikkeltje akelig.

Deze ‘Underground Bliss’ is dus niet enkel een prima visitekaartje voor een tentoonstelling die inmiddels het Nederlandse grondgebied spijtig genoeg verlaten heeft, maar ook een mooie, verbeeldende plaat waaraan ieder een eigen invulling kan geven. En wat wij er allemaal bij verzonnen, houden we netjes voor onszelf...

14 oktober 2018
Johan Giglot