Horses - Clear Crystal Air
PIAS Records
Dat er talent rondloopt in België, daar twijfelt niemand nog aan. Maar als je als jonge Belgische band Robin Proper-Sheppard (Sophia voor de vrienden) voor de productie kan laten zorgen van je debuutplaat, dan zijn de verwachtingen hooggespannen. Horses deed het voor hun ‘Clear Crystal Air’.
2013 was een belangrijk jaar voor Horses. Het debuut verscheen, maar de groep rond Bert Vliegen werd ook meteen aan de borst gedrukt door Ayco Duyster van het gelijknamige radioprogramma op zondagavond. ‘Clear Crystal Air’ laat zich dan ook het best beluisteren op een winterse zondagavond voor de open haard.
De stempel van Proper-Sheppard is duidelijk hoorbaar op het album. In de bio van Horses staat te lezen dat het geluid toch wel mede bepaald werd door hem. “Oorspronkelijk zou ‘Clear Crystal Air’ meer lo-fi hebben geklonken”, zegt Vliegen daar. “Als een refrein groot dreigde te klinken, voegde ik meteen wat vreemde effecten toe om het geheel wat vuiler te maken. Het is Robin die me ervan overtuigd heeft dat een productie best groot en breed mag zijn.”
De grote sterkte is dan ook meteen de grote zwakte van ‘Clear Crystal Air’. Het is een prachtige plaat; laat daar geen twijfel over bestaan, Nummers die ondergedompeld zijn in een bad van melancholie zoals Bobby Fischer werken bij elke luisterbeurt beter. Veel van de songs op het debuut van Horses gaan over fundamentele eenzaamheid. Songs en teksten die het beeld oproepen van een jongeman, die in zijn slaapkamer op zijn eentje zit te kniezen en verlangt naar wat er niet meer is. In Mexico komt dat beeld het best tot zijn recht en wordt die eenzaamheid opgeroepen door het bladeren in een fotoalbum, het beste voorbeeld van verlangen naar wat er niet meer is.
Maar ‘Clear Crystal Air’ had ook de nieuwe plaat van Sophia kunnen zijn. Vocaal en muzikaal en bijgevolg ook qua sfeer hebben Horses en Sophia heel wat DNA gemeen. Er zijn ergere vergelijkingen mogelijk natuurlijk. Maar net daardoor missen wij een tikkeltje eigenheid op het debuut van Horses.
Het is dan ook pas wanneer ze terugkeren naar die oorspronkelijke richting - de americana naar het einde van de plaat toe - dat ze echt indruk maken. De vergelijking met Bon Iver wordt tegenwoordig wel erg makkelijk gemaakt, maar verstilde, akoestische, winterse nummers als White Lake en Twins hadden geschreven kunnen zijn door Justin Vernon in de blokhut waar hij ‘For Emma, Forever Ago’ schreef.
‘Clear Crystal Air’ is een knap debuut van een band met potentieel, maar we missen enige eigenheid om tot jubelen over te gaan. Horses krijgt het voordeel van de twijfel, maar daar zullen ze het voorlopig mee moeten doen.