Hooverphonic - Reflection
Sony
Op papier klonk ‘Reflection’ van Hooverphonic alvast heel erg interessant. Hooverphonic besloot de opnames voor hun achtste album – de negende als je de orkestplaat meetelt – anders aan te pakken. Om te ontsnappen aan de beslotenheid en de voorspelbaarheid van een opnamestudio ging de band op verschillende bijzondere locaties opnemen, bij fans thuis. Opnamesessies op ondermeer een boerderij, een oude steenfabriek en een kasteel waren daarvan het gevolg, een (te) gladde popplaat is het teleurstellende resultaat.
‘Reflection’ is dus een popplaat geworden. Op zich is daar niets mis mee, ‘Rumours’ van Fleetwood Mac is er ook één en een verdomd goeie, maar de zestien (!) overigens korte nummers op dit album klinken behoorlijk uniform, eentonig. Alsof Hooverphonic na hun triphopinvloeden en melancholische ballads vooral niemand meer wil storen met hun aanwezigheid en ook zelf niet meer goed weet waar ze voor willen staan en waar ze goed in zijn. Waar ballads als Mad About You, Vinegar & Salt en Circles een beetje pijn deden, Eden ontroerde en recenter nog George’s Café de sfeer van een rokerige bruine kroeg opriep roept ‘Reflection’ helemaal niets meer op. Nergens snijdt ze, nergens ontroert ze.
Waar ‘Reflection’ wel in uitblinkt is vakmanschap, Alex Callier en de zijnen weten hoe je een nummer in elkaar steekt. De eerste single Amalfi en opener van de plaat heeft een aantal luisterbeurten nodig gehad, maar ondertussen zien we de waarde van het nummer in, waarderen we het zelfs bijna. ABC Of Apology is een nogal kinderachtig nummer, maar we kunnen niet ontkennen dat het aangedreven wordt door een aanstekelijke melodie. Ook Gravity, Boomerang en het meer ingetogen Bad Weather kunnen we best smaken, maar daar houdt het dan ook op.
Het probleem met ‘Reflection’ is dat de nummers te aangekleed zijn. Vergelijk de versie van Single Malt halverwege het album maar eens met de afsluitende pianoversie van hetzelfde nummer: in die laatste versie komt de tristesse van dat nummer - met de mooie zin “You prefer the taste of single malt sadeness” – veel beter tot zijn recht. Op dezelfde manier doet de albumversie van Either (de intro doet ons denken aan Ik Zie De Hemel van Clouseau) ons veel minder dan de versie die we deze zomer in het Rivierenhof te horen kregen.
Belangrijk op ‘Reflection’ zijn de vele stemmen, al dan niet op de achtergrond. Het opmerkelijkst in deze is Radio Silence, waarop we Alex Callier duidelijk op de voorgrond horen komen in een soort van duet met Noémie Wolfs, maar het geheel heeft iets zeer geacteerd, net niet lachwekkend. Beelden we het ons trouwens in of heeft het gitaarmelodietje in de intro wel heel veel weg van I Feel You van Depeche Mode?
Pas als je de discografie van Hooverphonic eens echt bestudeert en een soort van greatest hits hoort met strijkers valt het pas op hoeveel knappe dingen de groep doorheen de jaren eigenlijk al heeft gemaakt. En jammer genoeg valt dan ook meteen op hoe bleek ‘Reflection’ hier tegen afsteekt. De plaat heeft niet meer indruk nagelaten dan een zuchtje wind, helaas.