Hooveriii - Round Of Applause
The Reverberation Association Society
Er rommelt al enige tijd één en ander in het neopsychedelic rock landschap. En dan hebben we het niet enkel over de ongelofelijke populariteit van het rondreizende Desertfest en de daarbij horende obscure line-up, maar ook over de onmetelijke rij Amerikaanse bands en releases die op ons afgestuurd wordt. Bijvoorbeeld onder invloed van de zogenaamde Reverberation Appreciation Society. Thank god for that.
We zijn daarom heel erg blij met een nieuwe plaat van de Hooveriii (spreek uit: Hoover Three), vijfkoppig langharig tuig uit LA. Een band die niet blijft vaststeken in de zogenaamde Californian psychedelica van hardnekkige, groezelige gitaarrifs en hoog kronkelende solo’s, maar daar ook een stevige dosis Britse progrock (of de Canterbury scene) bij gooit met wervelende, jazzy structuren en elektronische franjes. The best of both worlds.
Het avontuur druipt dan ook af van deze release. Niet enkel omdat de band bij de openingstrack voor een eerste keer Anna Wallace (Moon Jelly) mee achter de micro zet om mee “I waste my time”, in harmonie te zingen. Zo klinkt het trouwens niet echt. Elf songs lang neemt Bert Hoover en zijn schare langharige, bebaarde muzikanten je mee in een wereldje van strakke riffs, lawaaierige wahwahgitaren en lange instrumentale partijen waarin gitaar, bas, drum en synthesizer elkaar het vuur aan de schenen leggen. Je voelt keer op keer de jamsessie waaruit de nummers ontstonden en de spontaniteit die daarrond hangt, maar tegelijkertijd houdt Hooveriii de muziek strak, scherp en gespannen.
En dat geeft best een leuk geheel: rafelende drums en schertsende solo’s tegenover gebalde harmonieuze zanglijnen en een baslijn die als hardnekkig handvat blijft dienen en zelfs een beetje een funky groove aan een song als Twisted And Vile geeft. Het is dat de groep zelf met een term als “pop” afkomt. Maar ergens begrijpen we dat wel. Zonder tegen psychedelische schenen te schoppen dan. Want in de eerste plaats krijg je natuurlijk het gerammel, gerafel en de energieke gitaarvirtuoziteit die je mag verwachten. Of een spacerock-achtige intro in het gebalde Water Lily (dat Hammondorgeltje!). Of een stevige portie sixties en seventies door elkaar. Om maar te zeggen dat deze plaat zeker niet vasthoudt aan één genre, uitstraling of tijdsgeest, maar echt een soort van vrijheid en vrijzinnigheid uitstraalt die past bij dit soort muziek. Een gevoel waar je graag in meegaat en je meeneemt langsheen heel veel aangename herkenningspunten.
Want dat is toch vooral iets dat in deze nieuwe Hooveriii heerst: de dwang om regelmatig nieuwe muziek uit te brengen onder toedoen van een overdaad van creatieve ideeën, heeft plaats gemaakt voor een vrijheid om muziek uit te brengen naar eigen voldoening. Niet meer omdat het moet, maar omdat het kan. En of je nu van bluesrock, psychedelica, Kraut of prog houdt. Maakt geen hol uit. Zolang je het optimisme van deze muziek maar deelt. Bij deze.
Trouwens, die ene zin - “Secrets in the night manipulate peoples lives” - mag wat ons betreft meteen in de metal-annalen weggeschreven worden. Wonderbaarlijk.