Holy Monitor - Southern Lights
Blackspin Music
Sta ons even toe de flauwerik uit te hangen. Als een psychedelische band het fabuleuze noorderlicht in de titel ombouwt tot Southern Light, mogen wij dan ook stellen dat de eeuwige smog in Athene vanzelfsprekend tot een zekere roes en bedwelming neigt? Het Atheense Holy Monitor is in elk geval een goede referentie van psychedelica en progrock. En dat wordt met deze derde plaat zonder twijfel bekrachtigd - krachtigd - kracht ...
Even opnieuw de definitie van prog erbij nemen: lange songs waarin een grillige gitaarmelodie het voortouw neemt, verschillende episodes en tempowisselingen binnen hetzelfde thema trachten te passen en eventueel vervormde, zeldzame zang of virtuoos orgelspel voor een extra roes zorgen. Oh ja, en knallers van riffmonsters. Moeten we deze plaat nu nog verder bespreken?
Misschien toch wel. Om te beginnen: de hoes van deze derde plaat van Holy Monitor is er eentje om aan de muur te hangen. Maar muzikaal mogen de acht krachttoeren op deze release ook wel even door de hoofdtelefoon gaan. Het vijftal tracht immers de eigen psychedelische bronnen te voorzien van een hedendaagse, eigen toets. Dixit: een typisch The Doors-orgeltje in opener River, een heerlijke Dandy Warhols-singalong met vele “shine on, shine on”-lyrics in opvolger Naked In The Rain en dat soort van fluffy hippieness.
Ergens voelt u al aan uw kleine teen dat we niet helemaal overtuigd zijn. Stomweg is het moeilijk om te vertellen waarom. Misschien zijn er net iets té veel flowerpower vibrations of klinkt zanger George Nikas net iets té braaf en onbeduidend. Misschien valt het op dat er net iets té veel studiotechnieken worden ingeschakeld en té weinig echte virtuositeit? We hebben in elk geval zelden een progalbum gehoord met zo weinig echte gitaaruithalen. Wacht even… “uithalen”??? Veel te weinig ja. Want op de titeltrack trapt dit vijftal op het einde even goed op het gaspedaal en. En. EN. ENNNN!!? Ergens hadden we graag ontdekt dat de zeven minuten durende uitschieter ook een stukje muzikale techniciteit en kunde zou inhouden in plaats van een herhaling van strofe, refrein of Pink Floydiaans gezweef.
Dus sorry, heren. Jullie hebben een verdienstelijke recyclage gemaakt van diverse soorten psychedelische muziek. Maar misschien vergaten we even de basisprincipes: een sterke song maken. Op het heerlijk gezapige Ocean Trail na vonden we dat niet meteen terug. Laten we op volgende plaat misschien terug beginnen bij een sterke riff als basis, een leuke tekst erbij, een uitglijder van afwisselend gitaar en orgel die telkens enkele vingervlugge kunstjes tonen. You know: progrock.