Hollis Brown - In The Aftermath

Cool Green Recordings

Uit New York verwacht je meestal groepen met een grootstedelijke klank, genre Television, The Strokes of een meer funk- of wave-georiënteerd gezelschap. Niets van dat alles bij Hollis Brown. Zij zweren bij forse rootsrock of Americana.

Inspiratie voor de bandnaam haalden zij bij de Bob Dylan-song The Ballad Of Hollis Brown uit 1964. En ook muzikaal gezien is Dylan nooit ver weg. Live mochten we hen al tweemaal zien, in Sittard en Heerlen, en elke keer zagen en hoorden we een straffe, jonge en gemotiveerde groep zweren bij de Amerikaanse wortels. Maar voor de zevende worp kijken ze van over de grote oceaan naar die andere roots, die Amerika midden jaren zestig heftig wakker schudden en terecht herinnerden aan de eigen bluestraditie.

Want het waren de Engelsen onder leiding van The Rolling Stones en The Beatles die middels een zogeheten “British invasion” de Amerikanen herinnerden aan de eigen Chuck Berry, Muddy Waters of Jimmy Reed om er een paar te noemen.

En nu, om de gunst te retourneren, komen ze voor de zevende plaat terug op 'Aftermath' van The Rolling Stones uit 1966, die ze integraal opnieuw ten berde brengen. Opgenomen in goed vierentwintig uur met een paar uitmuntende flessen whiskey op zoek naar de opwinding van weleer. Ze zijn trouwens niet aan hun proefstuk toe, want ook The Velvet Underground mocht hun onvoorwaardelijke aandacht genieten toen ze in 2014 op 'Gets Loaded' focusten op 'Loaded', de zwanenzang van Velvet Underground uit 1970.

Het was Paint It Black dat de doorslag gaf om dan maar het hele 'Aftermath', de oerklassieker uit 1966 integraal op te nemen, ultra-catchy rock-‘n-roll die in dezelfde blues- en countrykrochten inspiratie zocht als Hollis Brown voor het eigen werk deed.

Onontbeerlijk is het zeker niet, verdienstelijk en respectvol dan weer wel, maar je mist toch de rauwe kracht van toen en het geheel had best iets snediger uit de hoek mogen komen. Met name de stem van zanger Mike Montali heeft niet de eigenzinnige korrel van Jagger. Het was dan ook niet de bedoeling “to out-Stone The Stones”, zoals ze zelf aangeven. Wel was het een slimme tribute aan pioniers om straks weer naar het tekenbord te gaan voor een nieuwe Hollis Brown met originals die putten uit dezelfde blues- en countryrockwortels.

Een stap terug om er straks weer twee vooruit te zetten. Geen essentiële must-have, maar voor eenieder die een oerdegelijk eresaluut aan de grondleggers wel kan smaken, zeker aan te bevelen