Hippotraktor - Meridian

Pelagic Records

Je debuutalbum uitbrengen bij het Berlijnse Pelagic Records, veel bands zouden er de spreekwoordelijke moord voor plegen. En als je dan op een Pelagic labelavond kan spelen in Trix, waar buiten labelbazen The Ocean enkel Belgische bands geprogrammeerd stonden, dan weet je dat die bands goed bezig zijn. BRIQUEVILLE, Bear en Psychonaut gingen jongste telg Hippotraktor voor. 

Hippotraktor is een zogenaamde progressieve metalband uit Mechelen die grossiert in intrigerende texturen en vreemde sferen. De band bestaat uit muzikanten van bands als Psychonaut, Before He Shot Her en L'itch, die een wervelende mix van woeste, bijna hardcore sludgemetal en technisch progressieve rock hanteren. Variatie is dan ook zonder meer het sleutelwoord op dit album. 

Van de zeven nummers werden er al drie in de aanloop naar het album voorgesteld. Albumopener Manifest The Mountain was onze eerste kennismaking met de band: een jagend nummer, waarbij meteen de zangtroeven op tafel worden gegooid. Stefan De Graef van Psychonaut en Sander Rom van L'itch vullen elkaar prachtig aan over een lekker stevige soundtrack.

Van Mover Of Skies onthouden we vooral de prachtige natuurclip die erbij hoort: postmetal met fantastisch drumwerk van Lander De Nyn en dat geldt niet enkel voor deze song. Sons Of Amesha gaat een hele andere kant op. En meteen worden de intrigerende texturen duidelijk. Na een kabbelend begin gaat de track over van hels Meshuggah-achtig werk in nu-metal om op typische Hippotraktor-wijze tot een knallend einde te komen. 

Voor God Is In The Slumber werd er een drum-playthrough-video gemaakt. Iets wat ook Paul Seidel van The Ocean wel eens doet. Alleen, door de hele tijd naar het indrukwekkende drumwerk van Lander De Nyn te kijken zou je haast vergeten dat  er nog vier andere muzikanten zijn. Het basspel van Jakob Fiszer bijvoorbeeld is immers minstens even intens en indrukwekkend.  

Het muzikale niveau ligt enorm hoog in alle nummers. En waar bijvoorbeeld de gitaren van Chiaran Verheyden en Sander Rom niet altijd een hoofdrol opeisen en eerder ondersteunen, durven ze ook verschrikkelijk zwaar uithalen. Zoals in Beacons, dat bol staat van de tempowisselingen, gaande van bijna jazzpatronen tot verschroeiende sludgemetal en weer terug.

Afsluiter A Final Animation is met zevenenhalve minuut het langste nummer van het album. De titel klopt helemaal, want de vijf Mechelaars mogen nog een laatste keer flink uithalen en onderstrepen opnieuw dat ze niet willen vastraken in een hokjesmentaliteit. In ieder geval is het frivoolste gitaarwerk te horen in deze afsluiter.

Het lijkt duidelijk dat ze bij Pelagic drukke dagen tegemoet gaan. Nog drukker dan, want sinds het begin van de lockdown is het aantal maandinschrijvingen gestaag gestegen, voornamelijk dankzij een aantal sterke albums, die de laatste jaren op het label zijn verschenen. En zet Hippotraktor daar gerust bij. Dit is een album dat perfect in het Pelagic-plaatje past. De platenbazen van Pelagic geven al jaren het goede voorbeeld met een eigenzinnige selectie. Nu eens zalven ze, dan weer slaan ze je van begin tot eind aan gruis. De vijf Mechelaars hebben dat goed begrepen. Als je Meshuggah, Gojira, Periphery, Cloudkicker en - jawel - Psychonaut in je playlist hebt staan, dan ben je aan het goede adres bij Hippotraktor. 

Intussen kijken wij hoe dan ook vooral uit naar de live uitvoering van dit album, nu het weer kan.