Hinds - Leave Me Alone

Mom & Pop Music

Spaanse grietjes, die ons in het Engels toespreken; dat moet van die berispende “No” tijdens een vrijgezellenavond in Torremolinos geleden zijn. Net zoals toen zijn het zwartharige deernes, die ons met één schalkse blik trachten rond de vinger te draaien, maar wanneer we willen toehappen ons griezelig snel de rug toekeren. Zo kennen we ze.

De combinatie garagerock, vals zingende vrouwen en hype van het moment stinkt op papier even hard als onze zweetvoeten na een lange wandeling in de Spaanse zon. Maar na een paar luisterbeurten gaan ook wij al snel overstag voor deze meidengroep. De gitaarriffs zijn simpel, maar doeltreffend. Het gezang zaagt om beurten het boomsmeer uit onze oren, maar toch kunnen we een glimlach niet verbergen. En ook de teksten over uitgaan, sangria drinken en jongens versieren doen ons in deze gure dagen verlangen naar die warme, zomerse zonnestralen.

Hinds – vroeger heetten ze nog Deers – is ook een band die geniet van het rock-'n-roll-leven. Live vallen ze al eens dronken over hun instrumenten, schreeuwen ze de eerste rij bij de pinken en doen ze zelfs de grootste stoners dansen. Op dit debuutalbum mag het allemaal wat rustiger. Solar Gap bijvoorbeeld, zou zomaar een achtergrondmuziekje kunnen zijn bij leuke vakantiebeelden van een snorkelcursus. Chili Town pakt ons met hun gebroken Engels helemaal in en blijkt ook een opvallend openhartig nummer te zijn over liefde, feesten en de dodelijke cocktail, die je krijgt als je de twee mixt.

Want daar gaat het album uiteindelijk over. Over liefde, en wat een rollercoaster deze gevoelens voor een fuivende tiener kunnen zijn. In een nummer als Bamboo lijken ze hun vriendjes de baas te kunnen, op andere nummers als Fat Calmed Kiddos en Castigadas En El Granero – vrij vertaald: “gestraft in de stal” - beseffen ze eens te meer dat de man nog steeds alle touwtjes in handen heeft en hen kan bespelen als een popje. Die ongevoelige ellendelingen toch.

Surfpop met een mespuntje Mac Demarco hier, een indierockfiesta met een snuifje The Strokes daar en dat allemaal overgoten met een saus van samenzang, die je op een onoplettend moment wel eens kan verwarren met het geluid van een overreden kat, maar die uiteindelijk hun grootste sterkte blijkt. De meisjes Cosials en Perrote hebben twee stemmen – de ene zo laag als een lijnbus, die voor de deur passeert, de andere lijkt dan weer op een opgefokte scooter - die perfect bij elkaar en - vooral - over elkaar passen.

Potten breken zullen met dit album in geen geval doen. Ongemerkt een aardig visitekaartje in je achterzak steken tijdens het openlijk flirten dan weer wel. Hopelijk weten we er nog iets van als we morgen in een waas van gemarineerd fruit en rode kots alle brol uit onze broek halen.

Op 28 februari speelt Hinds in de Ancienne Belgique.