Hills Like White Elephants - Ages
Eigen beheer
Het Duitse septet Hills Like White Elephants brengt met 'Ages' zijn debuut uit.
Het moet ongetwijfeld wat zijn om als jonge rockband met veel liefde een debuut in elkaar te draaien, in afwachting van de ontdekking door de wijde wereld. We durven er met gemak wel iets om verwedden dat het met Hills Like White Elephants nog wel iets wordt. Aan de basis van de band liggen vriendschappen van jaar en dag. Met regelmaat keren de inmiddels over Duitsland verspreide jongens terug naar Coburg om er in hun rokerig repetitielokaal muziek te spelen, schrijven en op te nemen.
Dat rokerige mag u gewoon letterlijk nemen, zoals uit opener Reefer Madness blijkt. We hebben er geen flauw idee van of deze jongens al eens wat kruiden in hun zelfgedraaide sigaretten steken, maar de song in kwestie klinkt alvast behoorlijk bluesy en lonkt naar Reef (voor wie die nog kent) en Black Crowes. Iets verderop, tijdens Fly, speelt de groep met funk- en soulinvloeden waardoor via de kwieke gitaarlickjes heel even een Jamiroquai-achtige sound opduikt, maar de song heeft gelukkig ook zijn eigen accenten.
Al snel volgt het idee dat deze jongens best beschikken over frisse ideetjes en leuke songs in elkaar weten te draaien, maar dat de songs niet altijd even volgroeid zijn om te overtuigen. Neem bijvoorbeeld Don't Talk dat eerst wat onzeker en traag uit de startblokken komt om vervolgens halfweg het pad van de stomende, elektrische bluessolo's op te gaan.
Nog iets later, met Wolf Pack horen we een akoestische gitaarriffje en lichte percussie. De grote verrassing zit hier in het vocale aspect, dat invloeden uit de hard rock (AC/DC,..) verraadt, terwijl de instrumentatie zowel iets haalt uit flamenco, mariachi en pakweg Calexico, om dan als geheel uit te komen bij een outtake van het Desert Sessions project van Josh Homme en vrienden.
Het leuke is dat de groep de songs beknopt houdt en best gevarieerd uit de hoek komt. Er is de lichte over-the-top feestelijke vibe in Some Version Of, waarin gedold wordt met aanstekelijke fifties rock. Die wordt gevolgd door het interessante Fade. Je hoort overigens goed dat deze bende vooral een mix is van allerhande invloeden en stijlen. Daaruit trachten ze nu met man en macht een eigen sound te distilleren. Soms lijkt hen dat goed te lukken, zoals met het op een fijn gitaarriffje leunend Quarter To Five of de net iets robuuster rockende afsluiter Dolphiness.
'Ages' is in zijn geheel een best goed in het oor liggend album ; een fijn visitekaartje voor de optredens van deze bende ongeregeld. Leuk om te weten is dat deze band op relatief korte tijd grote stappen heeft gezet: het debuut is hier, nu de optredens nog.