Het Zesde Metaal - Nie Voe Kinders

Unday Records

Sinds het album ‘Ploegsteert’ van Het Zesde Metaal zijn wij zwaar fan van het collectief rond Wannes Cappelle. We keken dan ook vol verwachtingen uit naar opvolger 'Nie Voe Kinders' en vooral of die ook een vaste verblijfplaats in onze geluidsdragers allerhande zou krijgen.

Het is uiteraard geen dankbare taak om na de quasi-perfectie van ‘Ploegsteert’ met een nieuw album op de proppen te komen. Knappe en poëtische West-Vlaamse teksten schrijven zullen Cappelle en zijn schrijfgenoot Robin Aerts wel nooit verleren, maar hoe lever je een album af dat niet constant afgewogen zal worden aan zijn voorganger? Wel, door met producer Jo Francken in zee te gaan koos de groep voor wat meer vrijheid en ruimte om zo tot vaak verfrissende resultaten te komen.

De openingstrack Bouwt Ip Mie heeft een prachtig pianoarrangement van Tom Pintens als fundament en gaat er onmiddellijk bijzonder minzaam en vlot in. In die mate zelfs dat we bij de eerste luisterbeurt direct een tweede keer naar het nummer geluisterd hebben.

Het contrast met de grommende en grauwende titeltrack Nie Voe Kinders kon niet groter zijn. Een heuse muur van geluid en gitaren op een kritische opvoedingsretoriek.  Met de steeds weerkerende tekstsnede “’t Zit godverdomme allemolle toch goed in mekoar!” rekent Cappelle af met de toenemende bepampering en regelgeving.

Ip Min Knieën kennen we al als single van de gelijknamige vinyl-ep, maar staat hier in een herwerkte en voller ingekleurde versie. Desondanks behoudt het zijn status van mooi en eerlijk liefdesliedje.

Een frisse, catchy gitaarriff doorkruist het heerlijke Gie, Den Otto En Ik waar het groovy refreintje blijft hangen en ons spontaan, niet-zangers als we zijn, laat meeneurieën. En in eerste single Dag Zonder Schoenen schudt Tom Pintens een heerlijk deuntje uit zijn gitaar. We krijgen een overtuigend pleidooi voor onthaasting op ons bord en in al zijn eenvoud en melodie weet Het Zesde Metaal ons probleemloos te overtuigen

De spanning sluimert in Toe Nu Maar een ganse song lang en ontpopt zicht in een pracht van een bombastische, maar emotionele climax waar de band veel meer dan een bijrol speelt. In tussentijd bezingt Cappelle zijn eigen dood en geef hij raad aan de achterblijvers om hun leven weer op te nemen.

We dienden er even in te komen, maar na enkele luisterbeurten heeft ‘Nie Voe Kinders’ ons al helemaal ingepalmd. Een mokerslag is het album niet, maar hartverwarmend en schoon des te meer. Het Zesde Metaal levert een plaat met een mooie balans tussen rust, melancholie en agressie. Met dit mooie en verhalende groeiplaatje verdienen Cappelle en de zijnen een plek op alle high rotation playlists van alle radiostations tot in de kleinste hoek van de Vloanders.