Heron Oblivion - Heron Oblivion

Sub Pop Records

Obscuur naampje ergens uit het verre Philadelphia? Dat vraagt om wat namedropping. Heron Oblivion bevat leden van Comets of Fire en Espers’ frontdame Meg Baird. Wie niet mee is: het gaat hier om psychedelische, donkere folk op een hoog, zeer hoog niveau.

De tsunami van psychedelische folkrockmuziek die over de grote plas komt aanwaaien, lijkt niet te stoppen. Ook dit titelloze debuut pakt de luisteraar al vanaf de eerste noten in, om hem pas na drie kwartier ofte zeven songs opnieuw in zijn blootje achter te laten. Wat een passie! De muzikale reis van dit nieuwe kwartet is nog niet lang bezig, maar heeft zijn eerste deftige optreden mogen versieren in het voorprogramma van The War On Drugs en toert nu de Westcoast af met onder meer Kurt Vile en Cass McCombs. Dat is geen klein bier.

De overdonderende muziek van Heron Oblivion situeert zich op een kruispunt tussen intieme momenten die gevoed worden door de hoge, etherische zang van Meg Baird en luidruchtige, uit de pan swingende, psychedelische gitaarmomenten die een soort van kosmisch landschap creëren. En dat mag gerust langzaam gebeuren, zoals het meer dan tien minuten opklimmende Rama aantoont. Met dat typerend droge, doffe drumwerk en een mooi glijdende basmelodie als basis, droomt de song een hele tijd weg. Streelzachte, hoge zang en subtiele bluesgitaaraccentjes gaan voor een ijle verhevenheid. Maar dan tolt het nummer als een wervelwind de hoogte in, aangezet door dat dubbel gitaarwerk van Noel Von Harmonson en Charley Saufley dat helemaal de overhand neemt om tegen het einde aan volop rond elkaar te blijven cirkelen in een noise van wilde solo’s en uitspattingen. Neem dat soort van dollemansritten zo’n zeven keer op rij en we zijn er.

Daarnaast teert dit gezelschap op zo’n heerlijk ruwe, overstuurde sound die zacht (stem) en hard (gitaar) in een wazige ruis doet samenkomen wanneer bijvoorbeeld in Faro de handrem op het snaarwerk overgetrokken wordt en helemaal uit de bocht vliegt. Is dit nu ruig? Zeker. Is dit nu lief en gemoedelijk? Zeker. De manier waarop vintage psychedelische rockmuziek hier met diverse maskers op de luisteraar wordt afgevuurd, is indrukwekkend. En tegelijkertijd ongedwongen. Want die voortdurende golfbeweging tussen luid en introvert, harmonie en dissonantie komt heel erg spontaan over. Haast spiritueel.

Niet dat het altijd even welgemikt is. Naar het einde toe begint de ruwe rand van Heron Oblivion wat te scherp te snijden. Het gitaargeronk en -gewauwel begint wat te veel te wringen, de slepende ritmiek trekt wat te veel aan de kleren. De wel heel erg hoog klimmende, verheven zang van muze Baird komt niet meer echt op gelijk niveau van de muzikanten. Met name die laatsten maken het contrast tussen the beauty and the beast net wat te hard.

Neemt niet weg dat dit een verrassend fel plaatje is. Niet te lang, mooi gebald. En daarmee vuurt Amerika een zoveelste felle psychedelische rockband af op dit continent. Gegarandeerd dat dit live enorme vonken gaat geven.