Helmet - Left

Ear Music

Page Hamilton aka Helmet heeft er na zo’n dertig jaar een bewogen reis opzitten. Een reis die al snel leidt tot een stevig hoogtepunt en bekendheid einde nineties, maar die ook de nodige dalen kent. Dalen die Hamilton naar eigen zeggen niet aan het hart laat komen. Helmet betekent immers niet touren om te overleven of muziek schrijven om fans stroop aan de baard te smeren, volgens de New Yorkse alternatieve low metal predikant. Helmet betekent blijven genieten van het maken van nieuwe muziek en op zoek gaan naar andere horizonten. Of niet noodzakelijk meer blijven vast hangen aan de loodzware drop-D-stemming en logge riffs van weleer; maar wel vol energie van jetje geven.

Even op een rijtje. Wereldwijde Zoom-gitaarlessen geven of muziektheorie doceren, film- en theatercomposities aanleveren of een stuk schrijven voor het honderdvijftigjarig bestaan van het Christian Brothers Orchestra (het oudste schoolorkest in Amerika), deelnemen aan tal van avant-punk- of post-hardcore-projecten, verscholen meewerken aan platen van Nine Inch Nails of Linkin Park of in de studio duiken met Bono van U2. En zo kan het lijstje van Hamilton nog even aangedikt worden. De muzikale grenzen van het Amerikaans icoon liggen wel heel ver uit elkaar.

En toch klinkt ‘Left’ weer als een heerlijk gebalde uppercut met elf songs die zich laten leiden door zware gitaarriffs, rondrollend drumwerk en enige nasale, ontdubbelde zang. Maar tegelijkertijd ook voorzien van de nodige hoeken en haken en een stevige wall of sound, die vriend en vijand live zonder pardon omverblaast. Helmet klinkt weer zowel boos en venijnig (Big Shot) als melodieus en zweverig (NYC Tough Guy) en slaagt er vooral ook in om songs, die geen drie minuten halen, zo stevig te beladen met fors gitaarwerk dat ze stuk voor stuk wel een half uur uit je leven lijken weg te snijden. Laat dat trouwens een compliment zijn.

Zo heel erg veel nieuws is er dus niet onder de ‘Left’-zon. Tenzij je struikelt over een wel heel erg hakkerig en stuiterend Bombastic, waarin we zelfs enkele jump-up-Primus-structuren ontwaren. Of, al even weinig ophefmakend:: een akoestische, slidende countryballad met klagende vioolpartijen. Of een chaotische, jazzy instrumental als outro. Brrrrr.

Nee, dan opteren we liever voor de heerlijk gebalde en stoere opvolger Dislocated – “Threatened before, before, before, before./ Timing destroyed, destroyed, destroyed, destroyed / I destroy. Destroy. Destroy”, aldus een tierende Hamilton. Wat ons betreft zowat het beste dat we in de afgelopen Helmet-tijden mochten meemaken. Je verzint er je eigen verhaal maar bij.

We noteren bij deze negende Helmet dus: een plaat met veel kanjers van ups en ook enkele downs. Toch ook heuglijk nieuws na zeven lange, stille studiojaren.