Helluvah - Fire Architecture

Dead Bees

Dat de Franse songwriter Camille W. ofte Halluvah wat op zoek is naar een eigen identiteit, is misschien een understatement. Na de eerste muzikale stapjes in de Britpopband Fog (niet te verwarren met de Amerikaanse indieband), bracht ze in 2008 een debuut uit waarop de klemtoon lag op elektronische pop. Nadien volgden platen met meer sober en rauw songschrijfwerk, met postpunk of dansbare elektro. En je raadt het al: op de vijfde langspeler gooit ze het alweer over een andere boeg.

De tien liedjes van ‘Fire Architecture’ werden op de basgitaar geschreven, met als doel voldoende ruimte te laten voor de zang en de stem. Nadien werden daar lagen met diverse gitaren, synths en zelfs zware drumpartijen aan toegevoegd, om zo een intense, dansbare atmosfeer te creëren. En daar hebben we dan eindelijk de term… atmosfeer.

We schuiven graag meteen een duidelijk voorbeeld naar voren: het enige Franstalige nummer van de plaat, La Nuit Américaine, een nummer dat wordt gedragen door een loodzwaar ronkende basriff. De stem van Camille zit duidelijk vooraan in de mix, en daar komen vervolgens effectief wat tierlantijntjes en gelaagde gitaren bij (met zelfs wat flanger en reverb, voor extra diepgang) die de inkleuring op de achtergrond verzorgen. Het geeft een wat compact en beklemmend gevoel.

Er zijn twee gevaren bij zo’n aanpak: ten eerste moet je daarvoor beschikken over een karaktervolle en unieke stem, en die vinden we hier niet echt terug. Ten tweede heb je een producer nodig die de elementen goed uitgebalanceerd in elkaar kan zetten. En ook daar slaat ‘Fire Architecture’ de bal af en toe spijtig genoeg mis.

Laten we ons opkrikken aan liedjes als opener Best Auspices, waar gitaren, synths en ontdubbelde zang in een soort canon rond elkaar kronkelen – zonder bas weliswaar. Of aan een wat meer dartel wippende indietrack als We Want Revenge. Qua compositie leuk en melodieus overtuigend, maar we blijven wat struikelen over de zangeres en haar wankele en beperkte stem. Iets met “te clean”, “te wankel”, “te aanwezig”, tot tenen krullende momenten toe, wanneer Cold Blood And Rage vocaal de hoogte in klimt.

We hadden het graag anders afgerond, maar dit album vinden we echt wat te veel falen op diverse fronten. “I want it solid” zingt Helluvah meermaals aan het einde van de plaat. En dat is precies de nagel op de kop: we zoeken toch wat meer stevige liedjes om ons plat te krijgen.