Hei'An - Imago
SAOL
Hier houden we van! Muziek met zware of metalen gitaren, die uit het oosten van Europa komen, klinkt vaak meer doorleefd, gemeend en vervlochten met een harde cultuur van strijd en overleving. Dat geldt in elk geval voor de progmuziek van de Sloveen Matic Blagonič, die zijn Hei’An project liet uitgroeien tot een volwaardige band. Daardoor is ‘Imago’ een plaat geworden met allures van een levenswerk met grootse structuren en melodieën, maar vooral ook met een vurig kloppend metalhart.
Al te vaak klinken platen die vertrekken vanuit een éénmansproject in de categorie prog- en postrock als virtuoze stukjes gitaar, opgesmukt met enkele glijdende synths en theatrale foefjes en blijven ze in de eigen zweverigheid hangen. Hier dus niet. Hei’An geeft de bandleden voldoende ruimte en bewegingsvrijheid. Zoals bassist Peter Smrdel, die in een episch Embers zelfs af durft te komen met funky slappende grooves. Of zoals drummer Gaj Bostič, die duidelijk van de groten der aarde leerde hoe hij de uppertoms en overheads moet bespelen. Daardoor komt deze muziek echt tot leven.
Los daarvan en naast de verplichte theatrale grandeur met strijkers, koorzang of emotioneel zweverige stempartijen, trekken Blagonič en drie kompanen dus duidelijk ook de metalkaart in deze zogenaamde “post progressive metal”. Oəlka van Malorshiga die in een bijna tien minuten lang Inferno komt krijsen, schuren en grunten of Joe Buras van de Amerikaanse deathcore band Born Of Osiris die zijn gal over Dreamer spuwt. Graag. Ijle prog-gitaarzweverigheid die plots omslaat in furieuze speed- en doommetal. Fantastisch. Lange en zelfs soms erg gedurfde gitaarsolo’s van de meester zelf (Embers) versus zwaar hakkende partijen en rammende outro’s. Heerlijk. Songs die allemaal de vijf minuten overstijgen waar dit alles passeert zonder verlies van melodie of rode draad. Klasse. Als je dat combineert met die grootschalige dramatiek van prog, kom je echt larger than life uit. Dit is duidelijk een album van klein, groter, grootst.
En ja, daar horen ook een paar overdreven emoties bij. Natuurlijk is dit een conceptplaat. En natuurlijk gaat dat over innerlijke strijd, tegenstrijdige gevoelens en persoonlijke demonen, waarme je moet worstelen om uiteindelijk tot een mooie vlinder te ontpoppen. Maar dat hoort hier gewoonweg zo. Het is immers uit de kunst om een song van dik vijf minuten te kunnen componeren die zo vol fantasie, verbeelding of verhaal zit, terwijl hij maar één enkele zin bevat: “I dare to shut my eyes”. Een zin waar je sowieso al veel bij kan verzinnen.
In elk geval is dit één van de zeldzame keren dat er tijdens de beluistering geen kapstokwoorden werden genoteerd, maar pen en papier opzij gingen om de muziek optimaal te kunnen beleven en doorleven. En laat dat misschien nog het grootste compliment zijn. Want deze plaat is voortdurend in beweging en siert constant met melodie, energie en emotie. Wat ons betreft is dit metal zoals metal hoort te zijn.