Heavy Trash - Midnight Soul Serenade

Sonic Rendezvous

Het fenomeen Jon Spencer liet zich in 2005 opmerken in het gezelschap van Matt Verta-Ray, een Canadese twangsound-specialist. Tijdens een gezamenlijke tour brachten ze heel wat tijd door met hun instrumenten, en dat resulteerde in een spontane opname van het titelloze debuut van Heavy Trash. Anno 2009 is Heavy Trash toe aan zijn derde album: ‘Midnight Soul Serenade’.

Midnight Soul Serenade



Alleen al over Jon Spencer zou je boeken vol kunnen schrijven. Zijn werk met de Blues Explosion maakte bij heel wat jonge mensen de weg vrij voor het genre, en dan heb je nog al zijn nevenprojecten. Zo speelt hij in Boss Hog, de groep van zijn vrouw Cristina Martinez, én was hij de frontman van het legendarische Pussy Galore. Maar wat hij met zijn kompaan Verta-Ray brengt, is rockabilly.

De luisteraar die het nu van schrik op een lopen zou willen zetten, kan al meteen gerustgesteld worden. Spencer en Verta-Ray interpreteren rockabilly namelijk op hun geheel eigen manier, en dat maakt het op zijn minst gezegd interessant. ‘Midnight Soul Serenade’ is immers hedendaagse rockabilly. De Buddy Holly en de Gene Vincent van vandaag, zeg maar.

Dat heeft Heavy Trash niet alleen te danken aan de onnavolgbare inbreng van Spencer zelf, ook Verta-Ray is onmisbaar in het geheel. Zelf omschrijven ze zijn gitaarspel als slashing-dagger-stijl, en dat werkt verduiveld goed.

In die mate zelfs, dat het moeilijk kiezen is om de toppers van de plaat op te noemen. Maar we proberen toch. Bumble Bee is bijvoorbeeld overheerlijk, met een geweldige tekst (“You hurt me like a bee, a bumble bee, an evil bumble bee!”), Spencer die als het ware een bij nadoet en een pittige gitaarlijn. Of (Sometimes You Got To Be) Gentle, dat verdrinkt in dikke gitaarlijnen en waaruit het refrein in de verte komt opborrelen.

The Pill
is dan weer van een heel ander kaliber. Spencer vertelt over een trip die hij neemt met Betty. En hoewel zelfs de kleurige bedsprei een hoofdrol speelt in de song, krijgt het geheel een akelig effectje.

Het leuke aan het geheel is dat Heavy Trash niet bang is om een risico te nemen. Op het gevaar af zich belachelijk te maken in een genre dat toch vaak als oubollig wordt aanzien, smijten ze zich volledig in de ring. Verta-Ray laat zijn gitaar sneren, terwijl de ruwheid van Spencer het geheel afmaakt. De plaat klinkt donkerder dan zijn voorgangers, maar wat nog belangrijker is: ze klinkt ook origineler dan heel wat hedendaagse platen. Echte rockabilly daredevils.

Om maar te zeggen dat dit elf nummers lang puur genieten is. En wanneer In My Heart is afgelopen, borrelt bij luisteraars voor het eerst sinds lang een verlangen naar cd's met een B-kant op, met nog eens elf van die nummers.

Net voor 2009 de boeken sluit, gooien Spencer en Verta-Ray dus nog snel de plaat van het jaar op de markt. Om te koesteren en te herbeluisteren, en zo elke keer weer nieuwe dingen te ontdekken. Fan-tas-tisch.

Heavy Trash speelt op 15 januari in de AB.

16 november 2009
Veerle Vermeulen