Havok - V
Century Media Records
We zien onze festivalzomer door de neus geboord. Dat wil zeggen dat we een jaar langer moeten wachten om bepaalde bands, waar we naar uitkeken, eindelijk live te zien. Eén van die bands was Havok. Het thrashgezelschap uit Denver, Colorado kwam normaal gezien het nieuwe album ‘V’ voorstellen op Alcatraz.
Zoals de titel alvast doet vermoeden, zijn de Amerikanen toe aan de vijfde langspeelplaat. Dan kan het soms al eens moeilijk worden om vernieuwend uit de hoek te komen. Die fade-in en openingsriff van opener Post-Truth Era deden al enorm aan Metallica’s Blackened denken, maar eens David Sanchez de strot opentrekt, beseffen we dat we wel degelijk naar Havok aan het luisteren zijn.
Het zou geen Havok-album zijn zonder dat de samenleving herhaaldelijk in vraag wordt gesteld. En deze ‘V’ lijkt geen uitzondering te worden op die regel. In Betrayed By Technology hekelt Sanchez de technocratie en vraagt hij zich tevens af wanneer de automatisering onherroepelijk de bovenhand haalt. Tijdens Cosmetic Surgery gaat het dan van “History is written by the victors”, en “Tomorrow the truth becomes what they say”.
Een minder puntje bij de muziek van Havok is dat Sanchez’ schreeuwstem na een paar nummers eentonig pleegt te klinken. Gelukkig zijn er – zoals tijdens het bij momenten groovy Rituals Of The Mind – meer dan voldoende lekkere gitaarhooks om alles terug boeiend te maken. Tijdens Interface Of The Infinite krijgen we dan weer meer veelzijdige vocals te horen.
De hoogtepunten komen naar het einde toe. Panpsychism wisselt opnieuw furieuze riffs af met spontane, doch melodieuze gitaarharmonieën. Afsluiter Don’t Do It, met meer dan acht minuten tevens veruit het langste nummer, is een stuk minder furieus. De rustige tokkel en huilende gitaar in de achtergrond zetten een eerder depressief sfeertje neer. De lyrics winden er geen spreekwoordelijke doekjes om waar de titel op slaat: “I want to end me / You were not there / Goodbye to You”. Slik.
Ja, Havok blijft gewoon doen waar het goed in is: furieuze en technisch onderlegde thrash metal maken over maatschappelijke thema’s met een complottheorietje hier en daar. Hopelijk slaagt de organisatie van Alcatraz erin hen terug vast te leggen, want ze bewijzen nogmaals een plaats te hebben bij de betere jonge thrashbands.