Haujobb - The Machine In The Ghost
Dependent
Hoe we ooit bij het obscure Duitse gezelschap Haujobb met de duistere industrial scapes belandden? Heeft iets te maken met het al even obscure, maar voor fans legendarische label Tympanik Audio. In elk geval slepen we je bij deze graag mee in de donkere hellekrochten van Daniel Myer en Dejan Samardzic of de futuristische wereld van zware dance, mechanische synthelektro, en morbide vocals.
Tenminste, dat is toch de stijl van de vorige negen studioplaten (en vooral ook de bijbehorende remixplaten van gelijkgestemde industrial-helden). Een kleine tien jaar zonder nieuw studiowerk heeft Daniel en Dejan doen inzien: dat ze het rijk ook kunnen uitbreiden met dingen als sfeervolle, neoklassieke pianopassages, compleet geschifte, Einstürzende Neubauten-gebruiksvoorwerp-klanksamples en een soort van avant-garde spirit, waarvoor we Duitse elektronische bands inmiddels al een halve eeuw verachten / vervloeken (schrappen wat niet past).
Kortom, meer experiment en breedte voor deze nieuwe release. En dat is natuurlijk leuk, ook al ga je dan automatisch ook meer vergelijkingen maken en in een song als pakweg Uselessness het ritme van Depeche Modes People Are People horen: verknipte metaalfragmenten, trage tribal-bonken en keiharde floortoms. Oh ja, en de neurotische stemmen niet te vergeten. Mocht iemand ons trouwens zeggen dat ze enige Fad Gadget-ritmiek, -mystiek en -mechaniek horen op deze plaat: je krijgt gelijk.
Wat we in elk geval kwijt willen: dit is hevig en serieus spul, maar dan vooral zonder loodzware baspulsen of brede synthmelodieën, waar heel de elektrowavescene je al drie decennia lang mee plat beukt. Eerder iets als duister, minimaal en mega. Check even het ambientestke, maar keiharde Tomorrow met de reverb samples, poëtische spoken word-frasen en onheilspellende scapes. Overlevend op een met akoestische gitaar gespeelde hardpuls en genadeloos herhaalde “time-takes, time-takes, time-takes”-woorden. F**k off, Rolling Stones, met jullie Time Is On My Side-b*llsh*t. Time is the enemy.
En zo klinkt heel dit album in feite: als de vijand. De ene keer keihard bombarderend, de andere keer als een heimelijke anthrax-brief-aanval. Industrial betekent bij deze dus eens niet Skinny Puppy of KMFDM-wise snoeihard, maar wel hatelijk en heimelijk. En raad eens wat het meest efficiënt is?
Laten we het eenvoudig houden: we zijn mega-enthousiast over deze killerplaat en eisen niet minder dan hetzelfde van jullie, als je samen met ons gelooft dat het “new” van new wave niet meer zo nieuw is, maar nog wel steeds vernieuwend kan zijn. Moest je ooit de moeite nemen om dit album te beluisteren, ga je sowieso positief overdonderd zijn.
En zelfs Haujobb mag natuurlijk al eens een uitschuiver maken. Als iemand ons kan vertellen wat die soulzangeres komt doen in het droge Opposition, wees welkom. Net zoals het vele “OK Computer” in Singularity ons aan iets anders doet denken. Maar eerlijk: had Dali ook niet zijn mindere momenten?