Hartwin - Unfolding
Trad Records
Men zegt dat alles steeds sneller kan en moet, het verkeer, de media, de modes, e-commerce-annex-pakjesdiensten. Alles vliegt voorbij en stilstaan is achteruitgaan. Dat wordt toch beweerd door allerlei watchers, experten, consultants, influencers en ander producenten van gebakken lucht en alles wordt uit de kast gehaald om iedereen mee in het verhaal te krijgen in de ratrace naar... Naar wat precies? Beleving? Geen tijd voor! Geluk? Zo broos! Een burn out dan maar. Oké, daar zijn ook massa’s pillen voor. Zijn wij in een zwaarmoedige bui? Allerminst! En al zeker niet na de zoveelste beluistering van het werkelijk fenomenale album ‘Unfolding’ van Hartwin. Dit is voor ons nu al het “album of the year” in de categorie folk. Hoeveel superlatieven mogen we van onze eindredacteur gebruiken in deze recensie?
Enerzijds kan een album interessant zijn als het op een artistiek rijke of nieuwe manier iets zegt over de tijd waarin we leven. Je weet wel, die “de-vinger-aan-de-pols”-albums die we allemaal kennen. We besparen jullie een best-of-lijstje, want we willen zo vlug mogelijk over ‘Unfolding’ schrijven. Dat album doet echter precies het tegenovergestelde van het hierboven geduide principe. Dit album gaat helemaal niet over ratrace, steunt allerminst op snelheid maar zweert qua sfeer en uitstraling bij dingen zoals stilstaan en rondkijken.
‘Unfolding’ opent met een onaards mooi titelnummer: vanuit een ijle hoogte zakt een breekbare melodie heel zachtjes naar beneden, beheerst en rustig, om te landen en aan een vredige wandeling te beginnen die geruisloos uitkomt op een warm makende harmonie. Wat een opener. Dat je dat met een accordeon en enkele snaarinstrumenten vermag? Verbazend.
De rest van het album is van dezelfde onwezenlijk mooie teneur. In When At Ease worden met dezelfde instrumenten twee melodieën naadloos in elkaar geweven. Waarom moet een compositie eindigen? Ad libitum dan maar! Floating laat je haast fysiek meezweven op een breekbare viool met even een crescendo van de cello. Zelden voelden muziek en titel zo sterk één op één. Mineure akkoorden openen het wat gravere Illumina waarin zich een ernstig gesprek ontspint tussen snaren en accordeon.
Zijn alleen maar kinderen bang in het donkere bos? Wij weten het niet, maar The Forest Knows Where You Are klinkt in elk geval een tikkeltje dreigender. Niettemin blijft het heerlijk verdwalen in de klanken die Hartwin uit zijn instrumentarium haalt.
Prayer For Brigthness begint in sourdine en Hartwin schildert geleidelijk aan steeds meer fijne muzikale laagjes over de grondtoon die onverminderd de hele compositie blijft dragen. Een mooi gebed, voorwaar! Het wat langer uitgesponnen Head In The Clouds heeft iets plechtigs, iets van een trage wandeling waarbij in het leeggemaakte hoofd plaats is voor een aarzelende rimpeling van licht of rust. Absolute rust, een finaal neerleggen van een ronduit schitterend werkstuk, vindt men in Nightfall, melodieus en heel beheerst. Zou het de perfecte samenvatting zijn van deze onvoorwaardelijke “must have” voor elke folkfan in Vlaanderen en oneindig ver daarbuiten ?
Hartwin Dhoore is in folkmiddens al lang geen onbekende meer. Doorgaans vindt men hem terug in allerlei combinaties met andere muzikanten. Op ‘Unfolding’ doet hij het solo. Solo slim is een zeldzaamheid bij het kaarten, Hartwin in de wereld van de folk!