Hannelore Bedert - 33

Baanrecords

“Muziek zorgt dat ik dingen voel, dat ik nadenk, dat er iets in mij loskomt dat ik normaal gezien niet kan of wil of durf voelen” schrijft ene Zita uit Gent in het boekje bij ‘33’, de nieuwste verzameling liedjes van Hannelore Bedert. En zo is het maar net. Niet voor niets is muziek zo’n populaire kunstvorm en als je die kunst zo goed beheerst als Hannelore Bedert, dan zou het zonde zijn, mocht je stoppen met het beoefenen ervan.

Dat is nochtans wat Hannelore Bedert van plan was. In Buiten Adem, een van de nieuwe liedjes dat klinkt als iets van London Grammar, bezingt ze het gevoel: “Ik loop al jaren tegen de tijd / dat gaat  al jaren zo / buiten adem / tegen de tijd / En niemand die nog weet waar het over gaat”.  Maar dat was buiten de waarden Thomas Uyttendaele en Stijn Sterckx gerekend. Deze twee heren gingen langs bij de fans van Bedert om van hen te horen waarom haar muziek voor hen belangrijk was.

Het resultaat is een boekje dat de zangeres kreeg voor haar drieëndertigste verjaardag. Een boekje dat vol staat met persoonlijke verhalen  (eigenlijk zijn het er zesendertig) over de hardheid en af en toe ook de lichtheid van het leven van gewone mensen. Mensen die iets of iemand verloren, die kwetsuren opliepen of soms ook gewoon gelukkig of geil zijn; maar allemaal mensen die zich in de teksten van Bedert herkenden op een bepaald bepalend moment in hun leven.

En het opzet van beide heren uit Bederts leven werkte. De zangeres nam zes nieuwe nummers op samen met Thomas Vanelslander, Maarten Flamand en Esther Lybeert, die op hun beurt weer zullen zorgen voor ontroering, ook al ligt deze ep nergens in de winkel. Hij is alleen te krijgen (met handtekening en genummerd boekje) via de website van Hannelore Bedert en op concerten.

De ingetogen single annex titelnummer hoorde u al wel eens op de radio. Vanaf Nu Doe Ik Alles Wat Ik Wil, is Bedert op haar best; begeleid door o.a.piano, lapsteel, akoestische gitaar en piano blikt ze terug op haar zwarte periode en trekt ze met herwonnen, heldere stem de nodige conclusies. Maar voor je aan de single bent, moet je eerst voorbij Ademruimte.

En geloof ons: dat lijkt simpeler dan het lijkt, want na die hartverscheurende, minimalistische opener heb je zin om de plaat op pauze te zetten en zeven zakdoeken vol te snotteren, zeker als je zelf al wat levenskilometers op de teller hebt en de mallemolen van het jachtige bestaan zijn tol begint te eisen.

Na twee zulke diepgravende songs komen de elektrische gitaar en de handclaps van Niemandsland als een opluchting al blijft Bedert tekstgewijs met scherpe nagels in de wonde duwen. Chronologisch situeren we deze song net voor haar burn-out. “Geef me nog even”, zingt ze immers en ze klinkt hier nog (krampachtig) strijdlustig terwijl ze op de andere tracks gelouterd zingt. Alles komt dan ook uit; alles is geweten. En ook al blijft de huid zeuren, als de angel is verwijderd, blijft er voor Bedert nog veel om over te zingen en zo een zalfje aan te brengen op onze wonden.

Prachtige ep van een waarachtige artieste.