Half Past Four - Land Of The Blind

Eigen beheer

Toegankelijke complexiteit, het is een oxymoron waarvan de begrippen elkaar lijken uit te sluiten. In progrock is het de heilige graal. Het verklaart het succes in de jaren zeventig van bands als Yes en Gentle Giant. Maar vanzelfsprekend is het nooit. Wat het Canadese Half Past Four doet, komt soms dicht in de buurt. Hun derde release, de ep ‘Land of the Blind’, is gedurfd heterogeen en zal niet elke progliefhebber behagen. 

Zesentwintig minuten, zo lang duurt het kleinood. De band heeft nochtans geen half uur nodig om ons van hun kwaliteiten te overtuigen. Een titel als Mathematics doet misschien een hoog droogstoppelgehalte vermoeden, maar slaat op de ritmische elasticiteit en het wijdvertakte harmonische weefsel. Bovendien voegen de zangpartijen van Kyree Vibrant een stevige dosis soul toe. Eclectisch is het ordewoord.

Mood Elevator loopt op dezelfde motor als degene die we onder het koetswerk van King Crimson vermoeden. Met de Canterbury scene heeft het dan weer de laconieke humor gemeen. Speels als een muzikale jojo, anarchistisch, jazzy. Gitaar en toetsen geven ironische commentaar op de muzikale structuur.

Een invloed die we zeker niet onvermeld mogen laten, is Zappa. Toronto Tontos rockt stevig, terwijl de toeters en bellen het gezag ondermijnen. De bluesrock in One Eyed Man brengt ons behoorlijk buiten onze comfort zone, maar het arrangement is progressief.

Met Mirror Eyes zit de band opnieuw op vertrouwd terrein. Hier haalt men nog eens alles uit de kast, en deze keer inclusief vocale harmonieën. Op zijn best klinkt Half Past Four als een Zwitsers horloge: een perfecte mechaniek, en met schwung gebracht.